Ludmiła pełna nadziei wchodziła w nowe życie

Dawid pochodził z małej wioski w centralnej Polsce. Jego ojciec był wojskowym, a matka gospodynią domową. Poza Dawidem rodzice mieli jeszcze dwójkę dzieci, Adama i Zuzię. Matka Dawida, Marta, nigdy nie pracowała, przez całe życie zajmowała się domem i dziećmi. Była bardzo władczą i groźną kobietą. Wychowała swoje dzieci w surowości i ścisłej dyscyplinie. Często je karała albo krzyczała nawet za drobiazgi. Ojciec Dawida, Paweł, mimo, że był żołnierzem, to poświęcał dzieciom więcej uwagi, bawił się z nimi, dużo rozmawiał i był bardzo łagodnym człowiekiem.

Kiedyś, już jako dorosły, Dawid pojechał z grupą parafialną na wycieczkę do Lwowa. Tam poznał miejscową dziewczynę, Ludmiłę. Dorastała w niezbyt szczęśliwej rodzinie, oboje rodzice pili. Nikt nie dbał o wychowanie córki, ale Ludmiła wyrosła na miłą i uczciwą osobę. Kiedy poznała Dawida, pracowała jako nauczycielka w szkole podstawowej. Zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia.

Dawid, oczywiście, musiał wrócić do domu, a ich romans rozwijał się na odległość. Po paru miesiącach chłopak oświadczył się Ludmile i poprosił, żeby przyjechała do niego, do Polski. Niełatwo było jej wszystko zostawić, ponieważ miała dwóch młodszych braci. Trudno było jej się z nimi rozstać, bo wiedziała, że ​​matka nie zapewni im prawdziwego dzieciństwa i należytego wychowania. Ale miłość zwyciężyła i Ludmiła przyjechała do swojego chłopaka.

Dawid przyprowadził narzeczoną do domu. Matka z pogardą spojrzała na Ludmiłę. Dziewczyna od razu wyczuła napiętą atmosferę i zobaczyła niezadowoloną twarz swojej teściowej. Dawid powiedział:

– Poznajcie się, to moja narzeczona, Ludmiła.

Ojciec uprzejmie podał dziewczynie rękę i zaprosił ją, żeby usiadła przy stole. Od razu zaczął pytać, skąd pochodzi, czym się zajmuje, kim są jej rodzice. Nalał jej filiżankę herbaty i poczęstował ciastem. Matka siedziała posępnie, nie mówiąc ani słowa. Wreszcie wydusiła z siebie:

– A cóż to, synu, w Polsce znajdzie się chyba kilka pięknych dziewczyn, nie trzeba szukać żony w innym kraju? A Mariola ciągle do ciebie wzdycha, już wydeptała ścieżkę do naszego domu, zawsze pyta, kiedy będziesz.

– Serce nie sługa, – odparł spokojnie Dawid.

Mijał czas i Marta musiała przyzwyczaić się do swojej zagranicznej synowej, nie było innego wyjścia. Sama zrezygnowała ze wszystkich prac domowych, za to całkowicie zaplanowała każdy dzień Ludmiły – co i kiedy ma zrobić, komu co podać na śniadanie. Paweł, wiedząc, że dziewczyna miała już trudne dzieciństwo, próbował otoczyć synową zwykłym ludzkim ciepłem i zrozumieniem. Nieraz prosił ją, żeby usiadła i trochę odpoczęła, bo praca nie zając, nie ucieknie. Ale ledwie Ludmiła przycupnęła na krześle, już teściowa przywoływała ją do porządku:

– O nie, kochana, przyszłaś do czyjegoś domu, ja tu rządzę i będziesz robiła, co mówię. Będziesz miała własne mieszkanie, to będzie inaczej.

Dawid był tak przyzwyczajony do tego, że matka rządzi w rodzinie, że nawet nie protestował. W takich momentach po prostu odwracał oczy albo nawet wychodził z pokoju, żeby nie spotkać smutnego spojrzenia swojej żony, w którym było za wiele pytań.

Czas płynął, a Ludmiła uwijała się jak fryga, żeby tylko zdążyć wykonać wszystkie polecenia teściowej. Pewnego dnia źle się poczuła. Okazało się, że jest w ciąży. Wieczorem po cichu powiedziała o tym Dawidowi. Mężczyzna pomyślał chwilę i powiedział:

– Czy to nie za szybko? Nie wiem nawet, jak powiedzieć mamie, nie wiem, czy się ucieszy.

Ludmiła spojrzała na Dawida i nie mogła uwierzyć własnym uszom. Przecież wnuki to chyba największe szczęście dla dziadków? Ale teściowa rzeczywiście nie okazała większego zainteresowania i powiedziała sucho:

– Teraz trzeba będzie jeszcze jedną gębę nakarmić. Niech tak będzie, tylko, Ludka, to, że jesteś w ciąży, nie oznacza, że ​​będziesz całymi dniami leżała.

Tutaj już teść interweniował:

– O nie, kobieto, kiedy chodziłaś w ciąży z Zuzią, to ja myłem podłogi. A z Adamem nawet nie gotowałaś, bo mdliło cię od zapachów. Jeśli chcesz mieć zdrowego wnuczka albo wnuczkę, to pomóż. Bo na to, żeby Ludmiła sama wszystko robiła, nie pozwolę.

Paweł był jedyną osobą w tym domu, która wstawiła się za synową, bo nawet Dawid nie kłócił się z matką. Ale nic nie potoczyło się zgodnie z oczekiwaniami. U teścia zdiagnozowano ostatnie stadium raka. Znikał dosłownie w oczach, a po kilku miesiącach zmarł. Tylko synowa długo go opłakiwała. Dawid przez kilka dni chodził posępny, a potem jego matka zdecydowała:

– Teraz ty jesteś najstarszym mężczyzną w tym domu. To do ciebie należy zadbanie o nas wszystkich. Rób co chcesz, ale nie powinno nam niczego brakować.

Wydawało się, że Marta tęskni nie za mężem, tylko za jego pensją…

Ludmiła mogła na dobre zapomnieć o spokoju, bo nie było już nikogo, kto by się za nią wstawił. Z wielkim brzuchem pracowała w ogrodzie, gotowała jedzenie dla całej rodziny, myła podłogę do połysku, prała firanki, zasłony, ciągnęła ciężkie miski z wodą. W końcu, w siódmym miesiącu ciąży, urodziła przed czasem Natalkę. Na oddziale położniczym u dziewczynki wykryto wadę, z którą, co prawda, można normalnie żyć, ale wymagało to kosztownego i długotrwałego leczenia.

Teściowa krzywiła się:

– Nawet ciąży nie umiała donosić. Urodziła kalekę. Po co nam takie?

Ludmiła gorzko szlochała w poduszkę, tak bardzo ją uraziły i zraniły te słowa. Dawid postanowił wyjechać do Warszawy, żeby zarobić więcej pieniędzy na leczenie córki. Mimo choroby Natalka dorastała spokojna i wesoła. Tylko, że mama nie mogła poświęcić jej wystarczająco dużo uwagi. Wiele razy zostawiała dziecko w łóżeczku, bo teściowa kazała jej biec do ogrodu, wykopywać marchewkę albo plewić grządki. Sama siedziała wtedy spokojnie na ganku i nawet nie pomyślała o tym, żeby pomóc w opiece nad wnuczką.

Dawid pracował w Warszawie od sześciu miesięcy, gdy nagle przyszła tragiczna wiadomość – mąż Ludmiły nie żyje, miał zawał serca. Nie zdążyli go uratować.

Po pogrzebie syna Marta znowu straciła panowanie nad sobą i krzyknęła:

– To ty, żmijo, wysłałaś najpierw mojego męża, a teraz syna, na tamten świat. A sama siedzisz w moim domu z kaleką!

Do Ludmiły zaczął częściej przychodzić znajomy z wioski, Mirek, który był weterynarzem i wiele razy wcześniej odwiedzał ich dom, żeby leczyć zwierzęta. Teściowa wyczuła, że jej synowa chyba nie jest mu obojętna:

– Już sobie innego przygruchałaś? Niewdzięcznico, Dawid przywiózł cię tu od alkoholików do pięknego domu, a ty tak o nim pamiętasz?

A Ludmiła w żaden sposób nie odwzajemniała się Mirkowi. Chociaż to prawda, że ostatnio był jedyną osobą, przy której mogła zachowywać się naturalnie i się wyżalić. Mirek powiedział kiedyś:

– Wiesz, Ludka, mam małe mieszkanie w mieście. Jeżeli chcesz, zabiorę cię tam z Natalką, bo twoja teściowa zaraz i ciebie wykończy… Chcę ci tylko pomóc. Poza tym tam jest więcej lekarzy, Natalkę trzeba porządnie przebadać.

Kobieta długo się wahała, ale wreszcie podeszła do teściowej i powiedziała:

– Dziękuję, mamo, za wszystko. Wyprowadzam się z twojego domu. Nie chowaj do mnie urazy, jeżeli zrobiłam coś złego.

Wszyscy w wiosce słyszeli krzyki Marty, kiedy wyzywała swoją synową od najgorszych, obwiniała ją o śmierć najbliższych i dopytywała, jak może ją na starość zostawić samą, kto będzie gotował, prał i sprzątał. Ale Ludmiła już nic nie słyszała, niosła małą Natalkę do samochodu Mirka. Pełna nadziei wkraczała w nowe życie, myśląc tylko o swojej córce…