Jak „pluszowy misiek” uratował moją pensję.

Pewnego dnia moja koleżanka i ja poszliśmy się przejść po pracy. To był akurat dzień wypłaty, a pensję wtedy wypłacali u nas w gotówce. Koleżanka zaproponowała, żebyśmy poszli do parku, a przy okazji wzięli na spacer jej małego pieska. Kiedy usłyszałem, że jest „mały”, myślałem, że to będzie szczeniak. Ale nie, to był rzeczywiście mały szpic.

Jestem mężczyzną, dla mnie istnieją tylko duże rasy psów, no może średnie, a to – pluszowy misiek, a nie żaden pies. Trochę się zagadaliśmy, a pies w tym czasie pobiegł się pobawić albo załatwić inne swoje sprawy.

Akurat z dużym entuzjazmem opowiadałem zabawną historię o naszym dyrektorze, jak usłyszałem tuż obok głośne ujadanie. Odwracam się i widzę, że obok stoi jakiś mężczyzna i właśnie sięga do mojej kieszeni, w której miałem całą swoją miesięczną pensję. Facet od razu uciekł, a pies rzucił się za nim, aż koleżanka musiała zawołać go z powrotem.

Szczerze mówiąc byłem zaskoczony, bo nie sądziłem, że takie małe pieski mogą spełnić swoją, że tak powiem, „funkcję”. A on naprawdę pobiegł za złodziejem i był gotowy go ugryźć, chociaż przeciwnik mógł go bez trudu pokonać. Był przecież od tego szpica o wiele, wiele większy.

Teraz się zastanawiam, czy samemu nie poszukać sobie takiego szczeniaka. Doszedłem nawet do wniosku, że ta rasa może być lepsza od takiego owczarka niemieckiego. Szpice są mniejsze, nie potrzebują aż tyle miejsca w mieszkaniu i są takie urocze. Tylko nie wiem, jak by to wyglądało – mężczyzna z takim małym i puchatym pieskiem?