Historia dziadka, który miał niełatwe życie

Jestem już dawno emerytem, nie miałem łatwego życia. Pamiętam wojnę. I lata tuż po niej. Pamiętam, jak rodzice zbierali korzonki w lesie, żeby zrobić zupę dla moich sióstr i dla mnie. Oczywiście nie mogliśmy się tym najeść, ale na kilka godzin gasiliśmy głód. Mnie udało się przeżyć, ale siostry zachorowały i zmarły. Mój ojciec ciężko pracował, a kiedy miałem dziewięć lat, zostałem już sam z mamą.

Kiedy skończyłem siódmą klasę, poszedłem do technikum mechanicznego. Uczyłem się dobrze. Zacząłem łapać się różnych zajęć i pomagać finansowo mamie. Później poznałem Mariannę – moją pierwszą i jedyną miłość. Po dwóch latach pobraliśmy się i zamieszkaliśmy razem. Urodziło nam się dwoje dzieci – Irena i Andrzej.

Wszystko było w porządku, ale pewnego razu poważne problemy zapukały do ​​naszych drzwi. Moja żona poważnie zachorowała. Długo zmagaliśmy się z chorobą, łapaliśmy się każdej szansy, ale jednak choroba wygrała i odebrała nam ją – kochającą mamę i ukochaną żonę. Zostałem sam z dwójką dzieci. Było mi ciężko, ale jakoś się przyzwyczaiłem. Nie miałem już wtedy żadnych krewnych, ale przyjaciele i sąsiedzi bardzo mi pomagali.

Różnie to w życiu bywało, ale jakoś udało mi się wychować syna i córkę: zdobyli wyższe wykształcenie, znaleźli pracę. Irena jest dentystką. Wyjechała do Ameryki i tam pracuje. Andrzej jest inżynierem, pracuje w dużym przedsiębiorstwie w innym mieście. Mają swoje rodziny, własne dzieci, nawet wnuki. Niestety, rzadko mnie odwiedzają. Ale codziennie rozmawiamy ze sobą przez telefon. Dzieci się upierają, że znajdą dla mnie kogoś do opieki, żeby miał mi kto pomóc w domu, posprzątał i ugotował. Ale ja się nie zgadzam, sam jeszcze potrafię się sobą zająć.

Dzieci mają przyjechać do mnie na Wielkanoc. Przygotowałem już dla nich prezenty: mieszkanie zapisałem na Irenę, a dom po rodzicach – synowi. Dobrze sobie radzą i mają wszystko, czego im potrzeba. Ale chcę, żeby po mojej śmierci to, co mam, na pewno przypadło moim bliskim.

Mam nadzieję, że to świąteczne spotkanie nie będzie naszym ostatnim.