Connect with us

Życie

Gdyby nie szczęśliwy przypadek, moja babcia nie wiedziałaby, że ma siostrę

Moja babcia dorastała właściwie sama. Ojca nie znała, a mama cały czas pracowała i nie miała głowy do dziecka. Babcia uwielbiała chodzić do szkoły, ​​lubiła bawić się z dziećmi, słuchać ciekawych lekcji, pisać i uczyć się czegoś nowego. Ale pewnego dnia podeszła do niej jej przyjaciółka Zosia i powiedziała, że ​​do innej klasy przyszła dziewczyna bardzo podobna do mojej babci. Ale babcia Ania nie zwróciła na to uwagi. Myślała sobie: „Na świecie jest tak wielu ludzi, nie ma nic dziwnego w tym, że czasami są do siebie podobni. Zresztą wszyscy ludzie są trochę podobni, niektórzy bardziej, niektórzy mniej… ”

Mijał czas, a ona często widywała tę dziewczynkę. Ich matki też się widywały, ale nigdy ze sobą nie rozmawiały ani nawet się nie witały. „To znaczy, że nie ma żadnego podobieństwa”, pomyślała moja babcia, „ponieważ nawet mamy tego nie zauważają”. Czasami miały razem lekcje wychowania fizycznego i razem grały w różne gry, ale nic więcej. „Ta dziewczynka miała na imię Danka i byłaby dobrą przyjaciółką, gdybyśmy chodziły do tej samej klasy”, opowiadała babcia, „ale rzadko się widywałyśmy”.

Nauczyciele często pytali mnie o Danusię, czasami podchodzili do mojej mamy, ale ona nic konkretnego im nie odpowiadała. Słyszałam jednak, jak rozmawiali o mnie i Dance i mówili, że na pewno jesteśmy siostrami.

Pewnego dnia mama mojej babci przyprowadziła Dankę do domu i powiedziała: „Aniu, to jest twoja siostra i teraz będzie z nami mieszkać”. Babcia nie rozumiała, jak to się mogło stać. Przecież widziały się wcześniej, mieszkały w tym samym mieście, chodziły do ​​tej samej szkoły, ale nie wiedziały, że są siostrami. Dlaczego ich matki nigdy nawet się nie witały? To było dla niej bardzo dziwne i niejasne.

Moja babcia nie zadawała żadnych pytań, a kiedy dorosła, jej matka powiedziała jej, że to matka Danusi jest jej prawdziwą mamą i że ma na imię Amelia. Kiedyś urodziła bliźnięta i uznając, że nie może wychować dwóch dziewczynek, zostawiła jedną w szpitalu. Pielęgniarka, Julia, prosiła, żeby tego nie robiła, ale matka dziewczynek jej nie posłuchała. Julia wzięła więc Anię do siebie, wychowała ją jak własną córkę.

Chciała jej powiedzieć, że ma siostrę trochę później, kiedy będzie w stanie to zrozumieć. Ale później, 6 lat później mama mojej babci wzięła też drugą dziewczynkę, Danusię, bo Amelia znalazła sobie nowego męża, który zgodził się być z nią, ale bez dziecka. W ten sposób matka po prostu porzuciła swoje dzieci dla jakiegoś obcego mężczyzny, który zresztą zostawił ją kilka lat później.

A Julia wychowała dwie piękne córki, które otoczyły ją miłością i opieką. Stworzyła szczęśliwą rodzinę, a dziewczęta zawsze były jej wdzięczne za to, że je zabrała, uratowała przed domem dziecka i została ich prawdziwą matką.

Na szczęście dwie siostry się spotkały. Dlaczego to było szczęście? – zapytałam babcię. „Ponieważ każde zdarzenie jest szczęśliwe, jeśli pomoże dwóm siostrom odnaleźć się na tym świecie”. – odpowiedziała.

Trending