Emerytowana nauczycielka przyznała, że ​​nie ma rodziny z powodu swojego zawodu

Nigdy nie zapomnę naszej maturalnej klasy. Te emocje przed egzaminami, nowe plany i marzenia. I historia, która wydarzyła się w Dzień Nauczyciela. Kiedy to sobie przypominam, wciąż mam gęsią skórkę.

Nasza szkoła obchodziła to święto bardzo pięknie i uroczyście. Do maturzystów należało przygotowywanie wszystkich najważniejszych zadań. Zwłaszcza jedna tradycja była bardzo ciekawa.

W Dzień Nauczyciela uczniowie ostatniej klasy składali życzenia tym nauczycielom, którzy już byli na emeryturze i od jakiegoś czasu nie pracowali. W ten sposób składali podziękowania tym, którzy poświęcili swoje życie nauczaniu młodzieży.

Ja i jeszcze dwie moje koleżanki z klasy miałyśmy pójść do budynku naprzeciwko szkoły, w którym mieszkała profesor Otrębowicz, była nauczycielka matematyki. Strasznie się denerowałyśmy, nigdy nie widziałyśmy tej kobiety na oczy, nie wiedziałyśmy nawet, od czego zacząć, jak się przedstawić i o czym z nią rozmawiać.

Komitet rodzicielski kupił każdej delegacji po pudełku czekoladek i po białej róży. Spotkaliśmy się wszyscy po pierwszych trzech lekcjach. Mieliśmy godzinę do uroczystości i pobiegliśmy do naszych „weteranów”.

Zapukałyśmy z dziewczynami nieśmiało do drzwi mieszkania, w którym mieszkała ta była nauczycielka, chociaż chyba coś takiego jak “były” nauczyciel  nie istnieje. Po trzech minutach drzwi otworzyła nam przemiła staruszka. Była bardzo schludnie ubrana i miała starannie upięty koczek.

Dom pachniał świeżym ciastem, urządzony był skromnie i aż lśnił czystością. Kobieta przywitała nas bardzo uprzejmie i zaprosiła na filiżankę herbaty. Nie wiadomo kiedy i z jakiego powodu, ale w połowie zdania nauczycielka niespodziewanie się rozpłakała.

Byłyśmy zaskoczone, bo takie wizyty uczniów to była coroczna tradycja. Ale okazało się, że o pani Stefanii zawsze zapominano. Nie miała nawet własnej rodziny z powodu swojej pracy, której poświęciła całą swoją młodość. I została sama. A teraz jeszcze nikt nie pamiętał o niej w dniu jej święta.

Nam samym też łzy same popłynęły z oczu. Zrobiło się tak miło, że siedziałyśmy u pani profesor chyba czterdzieści minut. Potem pobiegłyśmy na szkolną uroczystość.

Później jeszcze często odwiedzałam panią profesor w Dzień Nauczyciela. Niestety, w tym roku zmarła. Po co wam to mówię?

Żebyście docenili swoich nauczycieli. Niektórzy z nich są gotowi zrobić wszystko, żeby wychować szczęśliwe i mądre młode pokolenie. Zasługują na dobre słowo i pamięć. Wcale tego nie żądają, ale zasługują! Posłuchajcie tego i zapamiętajcie…