Dałam prezent uczniowi, ale jego rodzicom to się nie spodobało

Współcześni rodzice poświęcają zbyt mało czasu swoim dzieciom i ich pragnieniom, a za dużo potrzebom materialnym. Czasami robią wszystko dla statusu, a nie po to, by sprawić przyjemność własnemu dziecku. Trudno nawet określić, kto z nich jest bardziej zepsuty.

Pracuję jako nauczycielka. Mam świetne szefostwo. Jestem przyzwyczajona do tego, że to ja wszystkich uczę. Ale to, co się kiedyś zdarzyło, było dla mnie prawdziwą życiową lekcją.

Mam w klasie bardzo miłego chłopca, Aleksandra. Nie jest najlepszym uczniem, ale stara się wszystko robić starannie, jest życzliwy i szczery. Wiedziałam bardzo dobrze, że marzył o smartfonie, ale jego rodzice nie zgadzali się na ten zakup.

Oczywiście, chciałam zrobić dobry uczynek. W końcu powołaniem nauczyciela jest ciągłe wspieranie ucznia w jego dążeniach i marzeniach.

Niedługo Olek miał mieć urodziny. Wypłata już mi się kończyła, a na następną trzeba było jeszcze długo czekać. Ale i tak wydałam swoje ostatnie pieniądze na smartfona. Nie był szczególnie nowoczesny ani drogi, ale całkiem dobrej jakości. Rano całą klasą przywitaliśmy jubilata.

Aleksander poczęstował wszystkich słodyczami. A później wręczyłam swój prezent. Zachwycone oczy chłopca były dla mnie najlepszym podziękowaniem. Olek był bardzo szczęśliwy.

Później zdarzyło mi się być świadkiem ciekawej sceny. Rodzice zawsze przyjeżdżają po chłopca samochodem. Podbiegł do nich i radośnie pokazał swój telefon:

– Mamo, tato, pani Kasia mi to dała, wyobrażacie sobie? Taki, o  jakim marzyłem.

– Od kiedy to nauczyciele robią takie prezenty? – wymamrotał tata.

– To jakaś chińska podróbka, czy coś normalnego? – zareagowała mama, obojętnie otwierając drzwi samochodu.

Tak doświadczyłam największego rozczarowania w moim życiu. Czy tak trudno cieszyć się razem z dzieckiem? Tak trudno okazać wdzięczność tym, którym zależy na naszym synu czy córce?

Czy to naprawdę takie trudne? Ucieszyć się z radości dziecka.

Postanowiłam raz na zawsze przestać robić rzeczy, które nie należą do moich obowiązków. Po co sobie zawracać głowę?

Nawet nie wiem, jak rozmawiać z tymi rodzicami, kiedy zajdzie taka potrzeba. Jakoś nawet nie mam ochoty. Mimo to jestem profesjonalistką i nie powinnam w pracy okazywać swojego osobistego nastawienia do kogoś. Niech myślą, co chcą. I tak nigdy ich nie zrozumiem.