Brat nie kupuje dzieciom świeżego jedzenia, każe dojadać to, co jest w lodówce

Kiedy byliśmy dziećmi, rodzice zawsze kupowali dla siebie najlepsze produkty, a nam musiało wystarczyć to, co zostało. Krótko mówiąc, zjadaliśmy resztki. Mama i tata nawet gotowali dla siebie bardziej wyszukane posiłki, a dla nas dużo skromniejsze.

Mój brat i ja słabo przybieraliśmy na wadze. Nasze jedzenie było ubogie w węglowodany i białka. Po prostu nie rośliśmy jak trzeba. Lekarze mówili, że powinniśmy jeść dużo ryb i mięsa, ale rodzice kupowali je dla siebie .

Kiedy świętowaliśmy urodziny Tadka, mama zamówiła jego ulubioną pizzę, ale przywieźli ją bez żadnych dodatków. Był bardzo smutny, bo prosił o swoje ulubione danie na długo przed uroczystością, jakiś tydzień wcześniej.

Kiedyś rodziców nie było w domu. Mama wcześniej upiekła dla siebie i taty ciasto. Tak bardzo chciałem go spróbować. Nie mogłem się powstrzymać i odkroiłem duży kawałek. Jakie to było pyszne, zupełnie inne od jedzenia, które przygotowywała dla nas. Mimo, że był to zwykły drożdżowy placek, jego smak był niesamowity, do dziś go pamiętam. W tym momencie po prostu rozkoszowałem się tym niesamowitym smakiem, którego nigdy wcześniej nie poznałem.

Kiedy rodzice wrócili, zezłościli się. Zostałem ukarany za to, że zabrałem cudzą rzecz. Zdezorientowany zapytałem: „Dlaczego tak jest? Czy to wszystko nie powinno być wspólne? Żałujecie mi kawałka domowego ciasta?”

„Nie mogę aż tak dużo upiec. Dużo pieniędzy idzie na jedzenie, to wszystko trzeba kupić” – powiedziała matka.

Teraz rozumiem, jak absurdalnie to wszystko wyglądało. Ile tego jedzenia moglibyśmy zjeść z bratem? Jesteśmy takimi żarłokami, czy co oni myśleli?

Od tego czasu postanowiłem zarabiać, żeby móc kupić sobie coś smacznego. Poszedłem rozdawać ulotki pod supermarketem. Rodzice w ogóle nie mieli nic przeciwko temu.

Jesteśmy już dorośli. Nie wybieram w sklepie jakichś wyjątkowych przysmaków, chociaż kupuję produkty nieco lepszej jakości niż te, które dawali nam rodzice. Tadek ma dobrą żonę i dwoje dzieci. Ale paradoks polega na tym, że jego zachowanie jest dokładnie takie samo, jak naszych rodziców. Czy to nie dziwne? Nie sądziłem, że tak będzie.

Kiedy zajrzy się u nich do lodówki, to na górze można zobaczyć dobre drogie produkty: morskie ryby, drogie sery, świeże warzywa i owoce. A dolne półki zapełnione są tanim mlekiem, serami w promocji  i ziemniakami z obiadu. Oczywiste jest, że kładą swoje przysmaki wysoko, żeby dzieci nie mogły dosięgnąć.

Kiedy to zobaczyłem, byłem w szoku. Czy Tadek zapomniał, jak bardzo chcieliśmy spróbować tego, co jedli nasi rodzice? A sami musieliśmy się zadowolić tym, co zostało. Zrobiło mi się żal jego dzieci. Sam przez to przeszedłem i nie rozumiałem, dlaczego mój brat robi to samo, co kiedyś nasi rodzice?

Od tego czasu zacząłem zabierać maluchy do siebie na weekend. Chodzić z nimi na pizzę. Jak brat się dowiedział, zabronił mi kupowania dla nich takiego jedzenia.

W tej sprawie nigdy nie doszliśmy z bratem do porozumienia. Dla niego to norma, przecież jakoś dorósł i stał się mężczyzną. Dlatego będzie wychowywał i kształcił swoje dzieci w ten sam sposób. Będzie miał pewność, że dzieci będą doceniać pieniądze i nie będą myśleć, że spadają im z nieba. Tak nauczy ich norm i wartości moralnych.

Dziwne było jednak to, że jak ja kupowałem coś smacznego, kiedy tylko zacząłem zarabiać, to mój brat nigdy nie odmówił poczęstunku. Wręcz przeciwnie, pytał, kiedy będzie coś jeszcze. Sam Tadek niechętnie pracował.

Kiedy będę miał własne dzieci, nigdy nie będę im niczego żałował. Nawet je będę rozpieszczał. I nie będę ich wyganiał do pracy za kawałek zjedzonego ciasta.