Zamieniłem szczęśliwe życie rodzinne na pieniądze, a na starość je też straciłem.

Kiedyś byłem dość bogaty, miałem dwie dobrze prosperujące firmy, ukochaną żonę i dwóch wspaniałych synów. Nie mógłbym przypuszczać, że na starość zostanę sam, nawet bez grosza przy duszy.

Ta historia rozpoczęła się wspaniale – romantyczne randki, elegancki ślub, a później narodziny dzieci. Byliśmy szczęśliwą rodziną. Ja przejąłem firmę po rodzicach i z powodzeniem ją prowadziłem. Potem zająłem się jeszcze nieruchomościami. Kupowałem mieszkania, robiłem remont i część sprzedawałem, a część wynajmowałem. Żyliśmy w dostatku, niczego nam nie brakowało.

Synowie dorastali, poszli na studia. Chciałem dać im najlepsze i najwyższej jakości wykształcenie. Chciałem, żeby później przejęli moje firmy i kontynuowali rodzinny biznes. Miałem nadzieję, że na starość nie zostawią mnie bez niczego i że się o mnie zatroszczą. Przecież tak ich oboje z żoną wychowaliśmy.

Kiedy byłem przed 50., nastąpił kryzys i prawie wszystko straciłem. Musiałem ciężko pracować, żeby jakoś przetrwać na rynku. Wkładałem w biznes bardzo dużo wysiłku i nawet nie zauważyłem, jak oddalam się od żony. W pewnej chwili powiedziała, że ​​nie może tak już dłużej żyć i mnie zostawiła. Mieszkaliśmy razem ponad 25 lat, to były najszczęśliwsze lata w moim życiu.

Bardzo chciałem wszystko naprawić, ale niestety, było już za późno. Moja żona złożyła pozew o rozwód. Oznajmiła, że niczego ode mnie nie potrzebuje, tyle tylko, żebym pomógł naszym synom stanąć na nogi. Obiecałem jej, że spełnię tę prośbę.

Płaciłem za studia dzieci za granicą, wybierałem najlepsze szkolenia biznesowe. Stopniowo wprowadzałem ich we wszystkie sprawy. Kiedy moi synowie mieli 25 i 26 lat, podzieliłem swoje firmy między nich i przepisałem je na chłopców. Zostawiłem sobie jedno mieszkanie, do którego się przeprowadziłem. Ustaliliśmy, że moi synowie będą mi dawać 5% z dochodów każdej firmy, żebym miał z czego żyć, bo nie miałem innych pieniędzy.

Żyłem sobie spokojnie i nie spodziewałem się żadnej podłości po moich bliskich. Jednak pewnego dnia synowie mieli mi przelać pieniądze na konto, ale tak się nie stało. Pomyślałem, że to w banku są jakieś problemy techniczne i postanowiłem poczekać jeszcze kilka dni. Tydzień później nadal pieniędzy nie było. Postanowiłem wtedy zadzwonić do synów, bo może o mnie zapomnieli.

Zadzwoniłem do starszego – nie odebrał, do młodszego dodzwoniłem się dopiero za piątym razem. Na początku coś wymamrotał, a potem przeprosił i powiedział, że nie będą więcej marnować pieniędzy. Nie rozumiałem, dlaczego moi synowie mi to robią. Postanowiłem zapytać, a w odpowiedzi usłyszałem tylko, że to przez mój rozwód z ich matką. Teraz to ona dostanie od nich pieniądze, nie ja.

Od tego czasu minęły 2 lata, a moi synowie nadal ze mną nie rozmawiają. Dzięki Bogu moja była żona jest wyrozumiała i pomaga mi finansowo. Oczywiście nie żyję wystawnie, ale na życie wystarcza. Wciąż obwiniam się za to, że przez całe życie goniłem za pieniędzmi, a na starość zostałem sam jak palec.