Trzeba ufać swojemu sercu

Natalka mieszkała tylko z babcią. Tak się złożyło, że jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym, kiedy była jeszcze bardzo mała. Na szczęście matka jej mamy mieszkała w tym samym mieście i adoptowała wnuczkę. Natalka wyrastała na wyjątkowo inteligentną, dobrą i spokojną dziewczynę. Była wzorową uczennicą, najlepszą pomocnicą babci i dobrą przyjaciółką.

Przyjaciele, a miała ich Natalia wielu, bardzo ją lubili, zawsze zwracali się do niej po pomoc i pytali o radę. Nikomu nie potrafiła odmówić. W każdą niedzielę dziewczynka i jej babcia szły razem na poranną mszę. Natalka uwielbiała odwiedzać Pana Boga, modliła się żarliwie nie tylko w kościele, ale też w domu. Obok jej łóżka stała nocna szafka, a na niej leżała gruba Biblia w starej, zniszczonej okładce, duża figurka Matki Bożej, książeczka do nabożeństwa i dużo świętych obrazków.

Natalka często wychodziła na podwórko, żeby pobawić się z przyjaciółmi. Rzadko wdawała się w kłótnie czy konflikty. Wręcz przeciwnie, wolała szukać kompromisów i wszystkich ze sobą godzić. Dlatego koledzy lubili ją i szanowali. Nauczyciele w szkole też ją chwalili. Zdobywała wszystkie możliwe nagrody w konkursach – była dumą i nadzieją szkoły. Babcia zawsze powtarzała wnuczce, że ma taką inteligencję po ojcu. Starsza pani miała bardzo dobre stosunki ze swoim zięciem i szczerze tęskniła za córką i jej mężem. Nie tak to się miało potoczyć.

Natalia była już w ósmej klasie. Dziewczyna musiała zdecydować, jaką szkołę wybrać dalej. Ponieważ babcina emerytura była raczej skromna, Natalka nie chciała narażać jej na koszty. Dlatego wybrała naukę w miejscowym liceum.

Po podstawówce Natalia miała cudowne lato. Podczas wakacji uwielbiała przesiadywać samotnie w parku i czytać książki, zwłaszcza klasyczne powieści i poezję. Często spotykała się z koleżankami, chodziła na lody albo na basen, spacerowała i śpiewała piosenki przy ognisku. Nadszedł wrzesień i czas, żeby iść do nowej szkoły. Natalia nie mogła się już doczekać pierwszego dzwonka, do tego samego liceum poszła większość jej koleżanek i kolegów z poprzedniej klasy.

Wśród nowych nauczycieli wyróżniał się pan Gregorczyk, fizyk. Przystojny, wysoki, sympatyczny chłopak od razu po studiach z łatwością zjednał sobie uczniów, a zwłaszcza uczennice. Miał obszerną wiedzę, tłumaczył trudny przedmiot jasnym językiem i ilustrował ciekawymi przykładami. Natalka od razu polubiła go i jako człowieka, i jako nauczyciela. Z zachwytem słuchała go na każdej lekcji. Chętnie się zgłaszała, zadawała pytania, czytała dodatkowe materiały, fizyka stała się jej pasją. Nieraz zdarzało się, że dziewczyna rozmawiała z fizykiem przez pół lekcji. W tym czasie inni uczniowie nie przeszkadzali – jedni się cieszyli, że nie muszą odpowiadać, a inni z ciekawością chłonęli nowe informacje.

Pewnego dnia na przerwie fizyk podszedł do Natalii i zapytał:

– Może chciałabyś spróbować swoich sił w olimpiadzie fizycznej? Dobrze ci idzie. Wiedzę masz głęboką. Tak samo jak twoje oczy… Przepraszam, nie powinienem tego mówić. Przepraszam. Zastanów się i mi odpowiedz.

Zakłopotana Natalia stała na korytarzu i patrzyła na pana Pawła. Dziewczyna bała się przyznać przed samą sobą, że zakochała się w tym przystojnym mężczyźnie. Był nie tylko mądry, ale miał charyzmę, która przyciągała do niego jak magnes. Ale Natalia doskonale zdawała sobie sprawę, że ma przed sobą nauczyciela i dlatego powinna zachować dystans i zachowywać się poprawnie.

Natalka nie wahała się długo z odpowiedzią na temat udziału w konkursie. Nieśmiało podeszła do nauczyciela i powiedziała:

– Proszę pana, pójdę na tę olimpiadę. Jeżeli tylko mi pan trochę pomoże i przygotuje.

– Oczywiście – zdecydowanie odpowiedział fizyk. – Jutro będę na ciebie czekał po lekcjach w pokoju nauczycielskim. Przynieś podręcznik i notatki, resztę przyniosę ja.

Umówili się więc i rozeszli. Natalia długo nie mogła zasnąć. Rozmyślała i równocześnie próbowała odpędzić głupie myśli z głowy. Powiedziała sobie, że chyba jest głupia, żeby marzyć o starszym od siebie mężczyźnie, na dodatek o nauczycielu! Dziewczyna szybko wstała i uklęknęła do modlitwy. Zamknęła oczy i żarliwie prosiła Boga, żeby nie prowadził jej na pokuszenie.

Paweł czekał na nią w pokoju nauczycielskim. Natalka cicho zapukała, otworzyła drzwi, zobaczyła nauczyciela i weszła do środka. Słyszała jak łomocze jej serce i czuła, że ręce jej drżą. Mężczyzna przywitał ją wesoło i powiedział:

– Usiądź, Natalko. Zabieramy się do pracy. Może chcesz herbaty? W szkole i tak nikogo nie ma, więc się nie przejmuj.

– Nie, dziękuję – odpowiedziała uczennica, spuszczając oczy.

Uczyli się przez prawie dwie godziny. Paweł omówił te pytania, które najczęściej pojawiają się na konkursie. Natalka wszystko notowała i zadawała mnóstwo pytań. Do pierwszego etapu olimpiady został tydzień, więc musieli się jeszcze przedtem spotkać. Dziewczyna już zaczęła zbierać się do domu, wkładała kurtkę, jak Paweł spontanicznie jej zaproponował:

– Może odprowadzę cię do domu? Jest wieczór. Będę spokojniejszy.

Natalka uniosła brwi, ale nie odmówiła. Dużo rozmawiali przez całą drogę. Miała wrażenie, że zna tego mężczyznę od wielu lat. Rozmawiało im się tak łatwo i przyjemnie, że żal się było rozstawać.

– Poza szkołą możesz mówić do mnie po imieniu. Jeżeli nie masz nic przeciwko temu. Wiesz, jesteś bardzo piękną i mądrą dziewczyną, Natka.

– Nikt mnie tak nie nazywa oprócz moich przyjaciół i babci, – uśmiechnęła się nieśmiało Natalia. – Dziękuję panu… ci za ciekawy wieczór. Nie mogę się doczekać kolejnego spotkania. Natalia szybko odwróciła się i pobiegła do domu. Jej babcia już tam na nią czekała. Widziała wszystko przez okno, więc podeszła do wnuczki i zapytała:

– Oszalałaś? Masz zamiar umawiać się ze swoim nauczycielem? Żeby to był ostatni raz, bo jak nie, to sama coś z tym zrobię.

Natalka się zawstydziła. Chociaż dziewczyna nic takiego nie zrobiła, doskonale zdawała sobie sprawę, że z każdym dniem coraz bardziej przywiązuje się do Pawła.

Jeszcze kilka razy spotkali się przed olimpiadą. Natalka poprosiła nauczyciela, żeby nie odprowadzał jej do domu i powiedziała, jak zareagowała na to babcia. Ale kiedyś i tak staruszka przyłapała ich w parku, kiedy szli razem po jakiejś lekcji.

– Ty wiesz, w której ona jest klasie? Myślisz, że nie wiem, czego chcesz od młodej i naiwnej dziewczyny? Jeżeli nie chcesz, żebym powiedziała o wszystkim w szkole i chcesz jeszcze mieć tę pracę, to się od niej odczep! Znam takich jak ty!  – wysyczała babcia.

Po tym incydencie dziewczyna i Paweł nie przestali chodzić na spacery, bo mężczyzna nie miał wobec niej żadnych złych zamiarów. Spotykali się w tajemnicy aż do końca szkoły.

Natalia przygotowywała się do matury, kiedy nagle usłyszała, że ktoś delikatnie puka w jej okno. Dziewczyna wyjrzała i nie mogła uwierzyć własnym oczom. Przed nią stał elegancko ubrany Paweł z bukietem białych stokrotek.

– Zawołaj babcię, Natka – powiedział powoli mężczyzna.

Natalia bała się reakcji staruszki, ale nie miała wyjścia.

– Pani Anno, wychowała pani wyjątkową dziewczynę – mądrą, skromną, wrażliwą i dobrą! Chciałem poinformować, że jako laureatka olimpiady Natalia została przyjęta na Uniwersytet Jagielloński. Ja już znalazłem sobie pracę w Krakowie. Ponieważ ją kocham, będę czekał na nią tyle, ile będzie trzeba. Dlatego proszę się spodziewać, że następnym razem przyjdę po to, żeby prosić o rękę pani wnuczki, – jednym tchem wyrzucił z siebie Paweł, Natalii wręczył bukiet, a babcię pocałował w rękę.

Staruszka stała ze łzami w oczach i nie mogła uwierzyć w to, co widzi i słyszy. Po prostu pochyliła głowę, bo zrobiło jej się trochę wstyd, a potem szczerze się uśmiechnęła.