Teściowie zupełnie nie interesują się naszą rodziną. Tak, jakby pozbyli się syna – i zadowoleni. Nawet nie przyszli na roczek swojego jedynego wnuka.

W mojej rodzinie relacje są bardzo ciepłe i przyjazne. Jeżeli czegoś potrzebuję, bez problemu mogę się do nich zwrócić i wiem, że na pewno mi pomogą. Szczerze mówiąc, myślałam, że tak jest u wszystkich. No bo jak inaczej? Po prostu nie mogłam sobie tego wyobrazić, dopóki nie wyszłam za mąż.

Rodzice mojego męża chyba byli po prostu szczęśliwi, że się od nich wyprowadza. Wcześniej razem z dwoma dorosłymi synami cisnęli się w małym dwupokojowym mieszkaniu. Chociaż w zasadzie, kiedy Grzesiek się wyprowadził, to ich relacje powinny się poprawić. Przynajmniej mogliby zadzwonić i zapytać, czy wszystko w porządku.

U mnie w rodzinie wszyscy troszczą się o siebie nawzajem, często się spotykamy. Zawsze uwielbiałam, kiedy ciocie, wujkowie i kuzyni przychodzili do nas na obiad. To było coś wyjątkowego i pokazywało, jak blisko ze sobą jesteśmy.

A teściowie zupełnie nie interesowali się naszą rodziną. Pamiętam, jacy byli obojętni na naszym ślubie i tylko liczyli, ile wydaliśmy. Postanowili nawet nie wydawać na prezent – dali nam jakiś nieszczęsny serwis do herbaty. Nawet nic im z Grześkiem nie powiedzieliśmy, ale byłoby miło, gdyby w taki dzień cieszyli się razem z nami, bo przecież przyszli na wesele, a nie na pogrzeb. Byłam bardzo urażona tym zachowaniem, bo nie zrobiłam im nic złego.

Nawet kiedy urodził się nasz syn, rodzice męża nie spieszyli się z gratulacjami. Dopiero gdy Grzesiek sam ich zaprosił, żeby przyszli, to zaszczycili nas swoją obecnością, ale nawet nie wzięli wnuka na ręce.

Przez te wszystkie lata małżeństwa wciąż nie mogę przyzwyczaić się do zachowania teściów, zachowują się, jakby w ogóle nie byli spokrewnieni z własnym synem. Cała moja rodzina mieszka w innym mieście, a widuję ich znacznie częściej niż rodziców męża. Ci ani nas nigdy nie zaproszą, ani nie złożą życzeń na urodziny. Tylko z szacunku dla męża dzwonię czasem do nich i pytam, czy nie potrzebują pomocy. Ale na wszystkie moje próby nawiązania jakiegoś kontaktu odpowiadają obojętnością i wyraźnie wolą utrzymać dystans.

Grzesiek już się z tym pogodził i sam nie wykazuje żadnej inicjatywy. Praktycznie nie utrzymuje kontaktu z nikim z rodziny. Za to zaprzyjaźnił się z moimi krewnymi, pisze i dzwoni do nich prawie codziennie. I oczywiście, ja się z tego bardzo cieszę.

Niedawno obchodziliśmy urodziny naszego syna – skończył roczek. Postanowiliśmy hucznie uczcić to wydarzenie – zarezerwowaliśmy restaurację i zaprosiliśmy wszystkich, łącznie wyszło 30 osób. Oczywiście wysłaliśmy zaproszenie do rodziny męża, ale powiedzieli, że nie przyjdą, chociaż teściowie jeszcze mieli się zastanowić. Liczyłam, że będą chcieli spędzić trochę czasu ze swoim jedynym wnukiem i czekałam na nich do ostatniej chwili. No, ale się nie doczekałam.

To nawet zepsuło mi na jakiś czas nastrój, że jak mogli coś takiego zrobić, ale potem jednak odpuściłam i świętowałam z resztą gości. Obiecałam sobie, że nie będę się już narzucać tym, którzy tego nie chcą. A swojemu synowi będę pokazywała tylko przykład przyjaznej i ciepłej rodziny.