Tak długo czekaliśmy na list od Mikołaja napisany przez moją żonę – i to był najlepszy prezent pod choinką

Po studiach poszedłem do pracy jako wychowawca w domu dziecka. Pracy nie można było nazwać lekką, bo dzieci były różne i trzeba było umieć nawiązać kontakt z każdym z nich. Ale ogólnie polubiłem tę pracę.

Teraz mam 35 lat, nadal pracuję w tej samej placówce i nie chcę szukać innego zajęcia, bo bardzo lubię moich podopiecznych. W życiu osobistym też wszystko mi się dobrze układa – mam piękną żonę, którą bardzo kocham, ale dzieci jeszcze nie mamy. Jesteśmy małżeństwem od 9 lat i jakoś nie  możemy zostać rodzicami, na razie tylko o tym marzymy.

Niedawno do naszego domu dziecka przyjechali nowi chłopcy – dwaj bracia w wieku 7 i 9 lat. Tak do mnie od razu przylgnęli, jakby znali mnie przez całe życie i uważali za krewnego. Ciągle chcieli, żebym spędzał z nimi jak najwięcej czasu, nawet grał w piłkę w weekendy.

Żonie, oczywiście, nie podobało się to, że nawet w wolne dni zabierają mnie obce dzieci i że znikam gdzieś z nimi do późnego wieczora. Zaczęła się o to obrażać.

Czasem zabierałem chłopców do nas, częstowałem słodyczami i herbatą albo graliśmy razem na konsoli. Marta w tym czasie wolała wyjść z domu, denerwowała ją obecność obcych osób w mieszkaniu, a śmiech dzieci nie pozwalał jej porządnie odpocząć, tak przynajmniej mówiła.

Wtedy dotarło do mnie, że z moją żoną coś jest nie tak. Kiedyś tak bardzo kochała dzieci, dosłownie je uwielbiała, a teraz ją denerwują. Już wtedy żyłem jedną myślą – chciałem adoptować chłopców, ale zdawałem sobie sprawę, że bez Marty to się nie uda.

Ku mojemu zaskoczeniu, pewnego wieczoru moja żona sama postanowiła ze mną o tym wszystkim porozmawiać. Zaproponowała, że pójdzie do lekarza, ponieważ, jak przyznała, ​​ma depresję. Nie ma się czemu dziwić – w ostatnich latach przeszła tyle niekończących się badań, że to już ją przerosło. Taka sytuacja jest naprawdę wyczerpująca, zwłaszcza gdy bardzo się tym przejmujesz, a nic ci się nie udaje.

Razem zajęliśmy się tym problemem. A dwa miesiące później zaprosiliśmy chłopców do nas w gości i przy herbacie i ciastku zapytaliśmy ich, czy nie mieliby nic przeciwko temu, żebyśmy z Martą zostali ich rodzicami.

Dzieci się zgodziły. Żona się rozpłakała. Ja byłem szczęśliwy. I wiecie co, od tego czasu minęło 5 lat i powiem wam, że jesteśmy naprawdę dobrą rodziną. Nigdy nie żałowaliśmy naszej decyzji.

A w tym roku na Boże Narodzenie Marta napisała do nas wszystkich list, niby od Świętego Mikołaja, z którego dowiedzieliśmy się, że ​​wkrótce będziemy mieli małą dziewczynkę: jedni siostrę, a inni córkę. Nie da się opisać tego, co wtedy czułem… Razem z chłopakami nie posiadaliśmy się z radości. To prezent, na który wszyscy w tym roku zasłużyliśmy.