Rodzice zapisali połowę majątku bratu, choć zapomniał o nich, gdy tylko założył własną rodzinę.

Ja i mój brat od dawna mieszkamy osobno od rodziców. Kilka lat temu Maks się ożenił i kupił mieszkanie, teraz ma już córkę. Ja z kolei poszedłem na studia do innego miasta, gdzie już zostałem. Wynajmuję mieszkanie, ponieważ nie mam jeszcze możliwości zakupu własnego.

Nasi rodzice są już emerytami, mieszkają w małym wiejskim domu. Zawsze starałem się im pomagać, jak tylko mogłem. W latach studenckich pracowałem jako kasjer lub kelner, ponadto pisałem prace naukowe. Dostając stypendium, mogłem beztrosko mieszkać w akademiku, ale co miesiąc przekazywałem ojcu część moich dochodów. Widziałem, że moi rodzice nie są już młodzi i żyją z emerytur. Pomagałem im, chociaż nie potrzebują dużo jedzenia, mają ubrania i dom.

Warto powiedzieć, że starszy brat nie wyróżniał się taką hojnością, chociaż zarabiał znacznie więcej pieniędzy. Wydaje mi się, że zapomniał o naszych rodzicach, gdy tylko się ożenił i przeprowadził do nowego mieszkania. Za każdym razem, kiedy rozmawialiśmy, próbowałem mu przypominać, prosiłem o pomoc dla rodziców. Zawsze słuchał, ale nie wspierał ich, mówiąc, że rozumie, ale ma dziecko i wydaje dużo pieniędzy. A zdanie koronne brzmiało: „założysz rodzinę, będziesz miał dziecko – wtedy zrozumiesz”. Najsmutniejsze jest to, że matka i ojciec, nawet z małej emerytury, pomagali mu i wnuczce. To oni pomogli mu kupić nowe mieszkanie.

Niedawno w naszej rodzinie zdarzyła się tragedia – mój ojciec zmarł. Teraz została sama matka. Nie chciała się do mnie przenieść, powiedziała, że przeżyje swój wiek w starej chacie, ze wspomnieniami szczęśliwego życia rodzinnego z ojcem. Zrozumiałem.

Po tych wydarzeniach dowiedziałem się, że rodzice, krótko przed śmiercią ojca sporządzili testament. Według niego cała własność została podzielona na pół między mnie i brata. Więc dostałem tylko połowę rodzinnego domu. Oczywiście moja pomoc była bezpłatna, ale czuję się z tym źle, bo brat nie dał ani grosza staruszkom.

Kiedy rozmawiałem o tym z matką, odpowiedziała, że jeśli ona i ojciec mają dwoje dzieci, nie mogą zostawić majątku jednemu. Nikt mnie nie zmuszał, żeby im pomagać.

W rezultacie byłem winny: zarówno za to, że chciałem odebrać bratu udział, jak i temu, że oferowałem swoją pomocą przez lata. Nie wiem, co teraz zrobić, czuję pustkę i urazę.