Przybrane dziecko musiało wrócić do domu dziecka.

Bardzo chciałam mieć dziecko. Przez pierwsze lata po ślubie chcieliśmy żyć dla siebie, przyzwyczaić się do nowej sytuacji i poprawić standard naszego życia. Mieszkaliśmy razem, we dwoje w wynajmowanym mieszkaniu. Następnie przeprowadziliśmy się do własnego mieszkania, kupionego po części za kredyt. Pracowałam jako kierowniczka w biurze, niedaleko domu, a mój mąż był agentem handlowym.

Żyliśmy tak przez kilka lat. Zaczęłam rozmawiać z mężem, że nadszedł czas, aby urodzić dziecko. Czas mijał, stać nas było na powiększenie się rodziny, kupiliśmy mieszkanie i samochód mieliśmy dobrą pracę i wystarczyło nam na wszystko. Nie byłam już dwudziestolatką. Zaczęłam codziennie poruszać temat o dziecku. Szczerze mówiąc mój mąż, zachowywał się trochę dziwnie.

Pewnego wieczoru, kiedy kładliśmy się już spać, zaczęliśmy rozmawiać. Bartek przyznał, że trochę mu zależy na byciu ojcem. Cieszę się, że o tym mówił, długo milczał i w końcu przyznał się, w czym tkwi problem. W rzeczywistości byłam już gotowa, aby zostać mamą zarówno fizycznie, jak i psychicznie, ale stał przed nami problem jego strachu przed ojcostwem. Zwróciliśmy się do psychologa. Trafiliśmy na bardzo profesjonalną osobę, która już po kilku sesjach wyjaśniła mojemu mężowi, jak ma radzić sobie z problemem.

Pół roku później w końcu zaszłam w ciążę. Z niecierpliwością czekaliśmy na powiększenie się rodziny, prawie codziennie chodziłam do sklepów dla dzieci i wybierałam ubrania dla małej księżniczki. Wiedzieliśmy, że urodzi się dziewczynka. Urodziłam córeczkę, tak jak mówili lekarze. W końcu zostaliśmy rodzicami. Wiadomo, że pierwszy okres był bardzo trudny, ale poradziliśmy sobie.

Przebywałam na urlopie macierzyńskim, a mój mąż pracował, pomagając mi najlepiej, jak mógł. Gdy Weronika, nasza córeczka podrosła, poszła do przedszkola a ja wróciłam do pracy. Nasze życie układało się wspaniałe, gdyby nie jeden przypadek, o którym teraz opowiem.

Obok nas mieszkała patologiczna rodzina, która wychowywała syna, Stasia. Dziecko miało wówczas siedem lat. Zawsze patrzyłam z litością na tego chłopca, kiedy jego rodzice po raz kolejny byli pijani, a dziecko siedziało przed wejściem, późno w nocy i płakało.

Taka sytuacja trwała długo. Któregoś dnia, po powrocie z pracy zobaczyłam tłum ludzi w pobliżu mieszkania Nowaków, alkoholików. Przyjechała pomoc społeczna i zabrała Stasia. Całą noc po tym zdarzeniu płakałam, rozmyślałam co zrobić, aby było dobrze. Postanowiłam adoptować małego, bo serce mi pękało. Uzgodniliśmy wszystko z mężem i zaczęliśmy załatwiać sprawy adopcyjne. Po miesiącu Staś wrócił z domu dziecka i zamieszkał z nami.

Gdybym wiedziała, że to będzie trudne życie, nie skrzywdziłabym siebie ani dziecka. Staś zaczął być strasznie zaborczy, zazdrosny o mnie i Weronikę. Kiedyś weszłam do pokoju, a chłopczyk stał z nożem w ręce nad śpiącą córką. Byłam w szoku.

Podjęłam decyzję, że jednak będziemy żyć w trójkę. Moi przyjaciele i sąsiedzi bardzo źle nas osądzili, ale nie mogłam postąpić inaczej.