Przez całe życie mieszkałam w mieście, ale kiedy się pobraliśmy, mój mąż zaczął nalegać na przeprowadzkę na wieś. Źle dogadywałam się z matką, więc się zgodziłam. Nie wytrzymałam jednak długo i poprosiłam męża, żebyśmy wrócili do miasta. Kupiliśmy mieszkanie naprzeciwko mojej mamy, czego wkrótce pożałowaliśmy

Od dzieciństwa mieszkałam z rodzicami w mieście. Miałam dziadków na wsi i kiedy jeździłyśmy z mamą ich odwiedzić, wiedziałam, że nie chciałabym mieszkać poza miastem.

Moje relacje z rodzicami nigdy nie były najlepsze, ponieważ moja mama ma bardzo trudny charakter. Zawsze czepiała się ojca, więc zaczął pić. Jego problemy alkoholowe miały zły wpływ na nasze relacje i jego zdrowie. Po dziesięciu latach zmarł, ale matka w ogóle się nie zmieniła. Nie docierało do niej, że przyczyną śmierci ojca do pewnego stopnia była ona.

Siedem lat temu poznałam Pawła. Był moim kolegą z pracy i od początku świetnie się dogadywaliśmy. Zaczęliśmy razem wychodzić, często się widywać, a później już na poważnie spotykać. Po roku przedstawiłem go mojej matce i, o dziwo, zachowywała się w jego obecności normalnie.

Paweł okazał się przyzwoitym i sympatycznym mężczyzną. Mieszkał z rodzicami na wsi, ale od miesiąca wynajmował mieszkanie u nas w mieście. Codzienne dojazdy były bardzo niewygodne i drogie. Po pewnym czasie zamieszkaliśmy razem. Sześć miesięcy później oświadczył mi się, a ja się chętnie zgodziłam.

Byłam bardzo zaskoczona, gdy dowiedziałem się, że Paweł planuje przenieść się ze mną na wieś. Tam ma swój dom, blisko rodziców. Na początku byłam temu przeciwna, ale czego się nie robi dla bliskiej osoby? Po pewnym czasie przyzwyczaiłam się do życia na wsi: zajmowałam się ogrodem, opiekowałam się zwierzętami, a Paweł z ojcem pracowali na gospodarstwie.

Jednak po jakimś czasie zdałam sobie sprawę, że po prostu dłużej już tam nie wytrzymam. Brakowało mi wyjść, spotkań z przyjaciółmi, pracy w biurze, którą tak bardzo lubiłam. Poprosiłam męża, żeby mnie zrozumiał i żebyśmy wrócili do miasta. Wahał się długo, ale w końcu się zgodził.

W tamtym czasie rzadko rozmawiałam z mamą, bo ciągle byłam zajęta pracą i obowiązkami w domu. Zadzwoniłam do niej, opowiedziałam o całej sytuacji, a ona powiedziała, że ​​na jej piętrze jest mieszkanie na sprzedaż. Jej sąsiadka. Krystyna, wyjechała do Włoch i postanowiła tam już zostać. Szybko podjęliśmy z Pawłem decyzję i kupiliśmy to mieszkanie – cena była bardzo korzystna. Wydawało mi się, że moja mama trochę przemyślała swój charakter, ale niestety…

Na początku była zadowolona z naszej przeprowadzki, dobrze się z nią dogadywaliśmy, ale kilka miesięcy później zaczęła się nas czepiać, jakbyśmy byli jakimiś irytującymi sąsiadami, którzy hałasują w nocy i robią remont w niedzielny poranek. Nie podobało jej się, że do niej nie przychodzę, że nie tak się z nią witam, a potem przerzuciła się na Pawła, bo, wyobraźcie sobie, „nie chce jej zamontować nowej szafy”.

Miała do nas wieczne pretensje i powtarzała, że znalazła nam mieszkanie, a my tak się jej odwdzięczamy. Wygląda na to, że nie jesteśmy właścicielami tego mieszkania, tylko wynajmujemy je od mojej mamy.

W ciągu miesiąca po prostu spakowaliśmy się i wróciliśmy na wieś. Mieszkanie wynajęliśmy, nie mówiąc o tym matce ani słowa. Nie mogę z nią mieszkać w jednym bloku i nic na to nie poradzę.