Prawdziwa kobieca przyjaźń, czyli o tym, czy mówić przyjaciółce o zdradzie jej męża

Mąż mojej przyjaciółki zawsze był bawidamkiem. Już od szkolnych czasów całe nasze towarzystwo wiedziało, że ​​Marcin nie jest wzorem wierności. Kiedy się spotykali, nikt tego jednak nie mówił na głos, żeby nie okazać się winnym rozstania pary. Później Ania i Marcin się pobrali. Nie wiem, jak się tłumaczył z późnych powrotów do domu, ale Ania wierzyła w każde jego słowo. A żona z niej była taka, że ze świecą szukać. W domu mieli idealny porządek, a kiedy wpadali nieoczekiwani goście, Ania  zawsze miała ich czym poczęstować.

Pewnego razu Marcin narozrabiał nie na żarty. Kobieta, z którą sypiał, postanowiła przyjść do nich do domu i opowiedzieć jego żonie o romansie. Ania miała wtedy dwóch małych synów. Ale tej pani to nie przeszkadzało. Przyszła i opowiedziała, jak długo ze sobą sypiają i że wszyscy o tym wiedzą. Moja przyjaciółka zareagowała na to ogromną awanturą. Oskarżyła mnie, że trzymałam to przed nią w tajemnicy i że kryję jej męża. W końcu się rozwiedli. A my z Anią przestałyśmy się do siebie odzywać.

Kiedy jej synowie podrośli, ponownie wyszła za mąż. Jej drugi partner był zupełnie inny niż poprzedni. Żyli szczęśliwie, dopóki jeden z jego przyjaciół nie miał się żenić. Wszyscy mężczyźni z towarzystwa pana młodego zostali zaproszeni na wieczór kawalerski. A tam nowy mąż Ani zdradził ją z kobietą, którą wynajęto do zabawiania gości.

Nasi wspólni znajomi pogodzili nas z Anią. Zupełnym przypadkiem dowiedziałam się o tamtej imprezie i o tym, co się na niej wydarzyło. Tak jak poprzednio, wszyscy o tym wiedzieli. Postanowiłam nie popełniać tego samego błędu i tym razem opowiedziałam przyjaciółce wszystko, co wiedziałam.

Nie rozmawiamy ze sobą od jakichś trzech lat. Ania oskarżyła mnie o to, że zrujnowałam jej oba małżeństwa. Ale czy to moja wina, że ona wybiera sobie samych lowelasów i zdrajców?