Piotr poznał Darię zaraz po szkole – oboje poszli na ten sam uniwersytet i tam się spotkali. Dziewczyna od razu mu się spodobała – była piękna, młoda, wesoła i wygadana.

Ale sam Piotrek był nieśmiały i niezbyt pewny siebie – rezultat wychowania bez rodziców. Ojciec porzucił rodzinę, gdy chłopiec miał siedem lat, a matka podrzuciła syna babci, bo postanowiła na nowo ułożyć sobie życie. Od 10. roku życia Piotrek mieszkał na wsi, a jego matka już się nie pojawiła w jego życiu. Miała teraz inną rodzinę i inne dzieci, dla najstarszego nie było tam miejsca.

Piotrek wyrósł na spokojnego chłopaka o dobrym sercu – zawsze pomagał babci w gospodarstwie, dobrze się uczył i nie wychodził za często z kolegami, bo nie miał na to czasu. Na wsi mieli pole, duży ogród, bydło, a Piotr zawsze marzył o wyższym wykształceniu. Musiał się dostać na dzienne studia, bo babci nie było stać na opłacanie czesnego. Nic dziwnego, że Piotrkowi trudno było znaleźć wspólny język z rówieśnikami. Wstydził się i nie był do tego przyzwyczajony.

Liceum ukończył z wyróżnieniem i pojechał do Warszawy składać dokumenty na studia. Tam poznał Darię – dziewczynę z bogatej rodziny, która zawsze dostawała to, czego chciała. Nawet nie można powiedzieć, że była zła – po prostu miała trochę pstro w głowie i nie myślała za bardzo o przyszłości. Lubiła fajnie się ubrać, spotkać ze znajomymi i dobrze się bawić. Ale z jakiegoś powodu bardzo spodobała się Piotrkowi. Od pierwszych dni ich znajomości wszędzie za nią chodził, a ona jego przyjaźń traktowała jak coś oczywistego. Chyba zawsze dobrze mieć takiego przyjaciela, który w każdej chwili pomoże? Poza tym Piotrek był dobrym chłopakiem i Daria doskonale o tym wiedziała.

Tak się złożyło, że Daria zakochała się w studencie ze starszego roku i zaszła w ciążę. Ale był jeden problem – przyszły ojciec nie chciał uznać dziecka i rzucił dziewczynę. Daria nie wiedziała, co zrobić, bo nie chciała usuwać ciąży, ale bała się powiedzieć rodzicom, że ich pierwszy wnuk nie będzie miał ojca. I przyszedł jej do głowy sprytny plan – zaproponowała Piotrkowi małżeństwo, żeby oszukać krewnych. On od razu się zgodził, ponieważ kochał Darię i miał nadzieję że w przyszłości odwzajemni jego uczucia.

I wszystko byłoby dobrze, ale rodzice Darii od razu nie polubili przyszłego zięcia – ze wsi, z niepełnej rodziny i bez pieniędzy. Na początku próbowali zniechęcić Darię do tego ślubu, ale była uparta i się nie wycofała. Powiedziała rodzicom o ciąży. Teraz już nie mieli wyjścia, musieli pogodzić się z sytuacją. Wesele ich jedynej córki było huczne i wspaniałe, ale gości ze strony pana młodego było bardzo mało. Nowożeńcy dostali swój pokój w domu rodziców i tam zamieszkali.

Ale wszystko, co robił Piotr teściowie z miejsca krytykowali – zarabia niewiele, pracuje tylko na pół etatu, nie umie się wysłowić, nie zna się na wszystkim i w ogóle nie jest z ich świata. Zięć znosił wszystko, bo kochał Darię i obiecał jej, że zaopiekuje się nią i dzieckiem. A ona tak jakby się do niego zaczęła przyzwyczajać – uważnie mu się przyglądała i zaczęła szukać pozytywnych aspektów małżeństwa. Wydawało się, że wszystko zaczyna się coraz lepiej układać.

Ale po urodzeniu córki Daria bardzo się zmieniła – zrobiła się rozdrażniona, zła i ciągle mówiła, że ​​jest zmęczona macierzyństwem. Zostawiała córkę Piotrkowi, a sama biegła z dziewczynami do klubu, na imprezę i w ogóle starała się spędzać jak najmniej czasu z dzieckiem. Jej matce to się nie podobało, ale próbowała nie wtykać nosa w ich sprawy.

Ale jedno wydarzenie zmieniło wszystko. Pewnego dnia Daria wróciła do domu i powiedziała Piotrkowi, że chce rozwodu, pakuje swoje rzeczy i przeprowadza się do innego mężczyzny. Dziecko na razie zostawia rodzicom, a Piotr może robić, co chce. Nie wiedział, co jej na to odpowiedzieć. Matka Darii zaczęła się z nią kłócić o to, jak może porzucić dziecko. Piotr, co prawda, jest ojcem, ale nie zdoła przecież zajmować się córką sam. I wtedy Daria powiedziała całą prawdę – że Piotrek nie jest ojcem Ady, a ona wcale go nie kocha, tylko poprosiła go o przysługę. Nikomu nic nie jest winna i chce wreszcie żyć dla siebie, a dziecko będzie jej tylko przeszkadzać. Więc albo niech dziadkowie zabiorą wnuczkę, albo niech Piotr sam zdecyduje, co zrobić z dzieckiem.

Chociaż rodzice Darii bardzo kochali swoją córkę, to tego jej wybaczyć nie mogli. Wyrzucili ją z domu z całym jej dobytkiem, a Piotrka poprosili, żeby został z małą Adą u nich. Dziewczynka uważa go za swojego ojca i jeżeli tylko jemu to nie przeszkadza – niech z nimi mieszka. Piotr też traktuje Adę jak własną córkę – nie mógł odejść i jej zostawić.