Otoczyliśmy naszą Elę miłością i troską, a ona dorastała na bardzo łagodną i spokojną dziewczynkę.

Czasami wydawało mi się, że przez nadmierną opiekę z naszej strony nie będzie umiała przystosować się do życia. Nie na darmo się martwiliśmy, ale jak się okazało, nasza córka jest bardzo odważna i dzielnie znosi ciosy losu. Ten przypadek to potwierdził.

Nasza córka zawsze była dość spokojną, skromną i posłuszną dziewczynką. W szkole nie było z nią żadnych problemów – dobrze się uczyła i nie utrzymywała kontaktu ze złym towarzystwem. Większość wolnego czasu spędzała w domu albo u swojej najlepszej przyjaciółki Marty, która mieszkała obok. Jeżeli chodzi o chłopców, to do końca szkoły nikogo wyjątkowego nie spotkała. Ale nie przejmowaliśmy się zbytnio, bo wiedzieliśmy, że na razie najważniejsza jest dla niej nauka. Ela planowała się dostać na dobry uniwersytet.

Dzięki  wytrwałości i pracowitości córka spełniła swoje marzenie – dostała się na dzienne studia. Byliśmy z niej bardzo dumni.

Wszystko zaczęło się bardzo dobrze – Ela wyjechała do Warszawy i zamieszkała w akademiku. Niemal codziennie dzwoniła do nas, dzieliła się wrażeniami i opowiadała, jak minął jej dzień. Poznała nowych znajomych i zrobiła się bardziej otwarta na ludzi. Nie przyjeżdżała do nas tak często, jak byśmy chcieli – na święta, a tak to mniej więcej co dwa miesiące. Nie było czasu, a mieszkamy też dość daleko. Było nam  smutno, ale nigdy nie naciskaliśmy na córkę.

Ale od kilku tygodni Ela była jakaś zdenerwowana, czymś się martwiła i nie chciała za dużo rozmawiać – zawsze znajdowała sobie jakieś zajęcie. Byliśmy pewni, że ma jakieś problemy ze studiami, przynajmniej tak sugerowała. Próbowałam ją wspierać, ale nie chciała przyjąć żadnej pomocy. A kiedy zaproponowałam, że przyjadę do Warszawy, wpadła w złość i krzyknęła na mnie. Moja cicha Ela podniosła na mnie głos – to był dla mnie prawdziwy szok.

A jeszcze bardziej byłam zaskoczona, kiedy ​​moja córka przyjechała do nas w środku tygodnia bez uprzedzenia. Na początku nic nie mówiła, a ja już zaczynałam myśleć, że wyrzucili ją z uczelni. Byłam zdenerwowana, ale starałam się tego po sobie nie pokazać. Czekałyśmy aż mój mąż wróci z pracy, bo Ela chciała porozmawiać z nami obojgiem.

Wiadomość, którą usłyszeliśmy, była dla nas prawdziwym szokiem – zaniemówiliśmy i długo nie mogliśmy dojść do siebie. Okazało się, że Ela jest w ciąży, ale ojciec dziecka nie przyznaje się i nie chce uznać dziecka. Córka powiedziała nam, że urodzi i to w ogóle nie podlega dyskusji. Wychowa dziecko sama, a na czas ciąży i pierwszych miesięcy po porodzie wzięła urlop dziekański. Wszystko, o co nas prosi, to wsparcie.

Zaakceptowaliśmy tę nowinę, chociaż trudno jest pogodzić się z tym, że twoja spokojna córka zostanie samotną matką w wieku 19 lat. Ale wspieraliśmy Elę i powiedzieliśmy, że jesteśmy bardzo szczęśliwi, że będziemy mieli naszego pierwszego wnuczka albo wnuczkę i chętnie się nią zaopiekujemy. Jesteśmy przekonani, że bez tchórzliwego ojca też poradzimy sobie ze wszystkim i wychowamy szczęśliwe dziecko.