Obiecałam ojcu, że nigdy nie zmienię nazwiska, nawet jeżeli wyjdę za mąż. Ale mój narzeczony nalegał jednak na wspólne nazwisko.

Kiedy zaczęliśmy spotykać się z Szymonem, nie planowaliśmy za wiele na przyszłość. Dobrze się razem bawiliśmy i nie myśleliśmy o tym, co będzie dalej. Mam raczej luźne podejście do życia – uważam, że wcale nie trzeba żyć według czyjegoś scenariusza, czyli pobierać się i mieć dzieci.

Od dzieciństwa byłam taką zbuntowaną dziewczyną. Sprzeciwiałam się wszystkim i zawsze miałam swoje zdanie. Może dlatego, że wychowywał mnie tylko ojciec. Zawsze byłam z niego dumna i mówiłam, że nigdy nie znajdę takiego mężczyzny jak on. Tata tylko poprosił mnie, żebym nie zmieniała nazwiska, kiedy wyjdę za mąż, bo przepadnie ono na zawsze – nie miałam brata.

Oczywiście złożyłam mu tę obietnicę bez najmniejszego problemu. Nie sądziłam, że mogą istnieć tacy ludzie, którzy będą chcieli mnie zmusić do zmiany nazwiska. Ale w życiu tak już jest, że jak przed czymś uciekasz, to na pewno na to trafisz.

To Szymon zdecydował, że nadszedł czas, żebyśmy zalegalizowali nasz związek i mi się oświadczył. Zupełnie się tego nie spodziewałam i nawet pomyślałam, że jednak odmówię. Uważałam, że życie rodzinne nie jest dla ludzi kochających wolność tak bardzo, jak ja. Często się widzi kobiety, które w codziennych domowych obowiązkach zapominają o sobie i o swoich pasjach. Nie mogłam sobie wyobrazić niczego gorszego, ale Szymon przekonywał, że ​u nas coś takiego na pewno się nie wydarzy.

Wyznaczyliśmy już w urzędzie termin ślubu, a w domu okazało się, żeи Szymon chciał, żebyśmy mieli wspólne, ale ja wciąż nie zamierzałam zmieniać swojego. Mój narzeczony dobrze wiedział, co o tym sądzę, ale chyba celowo kłócił się aż do końca.

Musieliśmy znaleźć jakiś kompromis i, o dziwo, szybko nam się to udało. Postanowiliśmy, że oboje będziemy mieli podwójne nazwisko i wszyscy będą zadowoleni. Mam nadzieję, że kłótnie rodzinne w przyszłości też nam się będzie udawało tak szybko rozwiązać.