Nie tak dawno temu zadzwoniła do mnie moja matka, wzywając mnie do domu. Dostałem coś w spadku, więc trzeba było załatwić odpowiednie papiery. Byłem bardzo zaskoczony, gdy dowiedziałem się, że spadek to trzypokojowe mieszkanie mojej znajomej nauczycielki, położone w centrum miasta. Do spadku został dołączony list od niej, w którym dziękuje mi za uratowanie jej życia.

Wychowałem się bez ojca. Zginął w wypadku samochodowym, gdy byłem mały.

Po ukończeniu szkoły dostałem się na uczelnię i dostałem miejsce w domu studenckim. Podczas studiów dorabiałem, aby mieć z czego żyć. W akademiku poznałem kobietę pełniącą funkcję kierownika. Wyróżniała się spośród wszystkich innych pracownic. Jej wychowanie, styl ubioru bardziej przypominał profesorkę. Miała na imię Waleria.

Zaprzyjaźniłem się z nią. Rozmawialiśmy na różne tematy. Pani Waleria była bardzo mądra. Czasami starałem się sprawić jej przyjemność bukietem kwiatów. Kobieta nie miała dzieci, jej mąż nie żył od kilku lat.

Kiedy w dniu dyżuru Pani Waleria nie przyszła do pracy, nikt nie wiedział dlaczego. Postanowiłem więc sprawdzić, czy wszystko z nią w porządku. W administracji dostałem jej adres. Drzwi do mieszkania były otwarte. Pani Waleria leżała na podłodze nieprzytomna. Wezwałem karetkę. Lekarz powiedział, że znalazłem ją w ostatniej chwili, inaczej byłoby za późno na pomoc. Opiekowałem się nią w czasie choroby.

Zastanawiałem się, dlaczego kobieta, która ma wystarczająco dużo pieniędzy, pracuje za grosze. Pani Waleria odpowiedziała, że w ten sposób unika samotności. Mówiła o swoich niemieckich krewnych i pieniądzach spadkowych.

Pani Waleria skończyła wtedy 57 lat. Wyglądała młodziej. Cały czas utrzymywałem kontakt z kierowniczką.

Znalazłem pracę, ożeniłem się, pojawiły się dzieci. Nie wiem, jak wybrałem sobie żonę, ale nie była najlepszym kandydatem do tej roli. Kilka lat po ślubie opuściła mnie i dwóch synów. Poleciała z kochankiem do Grecji.

Trudno z dwójką małych dzieci znaleźć pracę. Nie wiedziałem, jak wykarmić nas wszystkich, a nawet wynająć mieszkanie w mieście. Więc przeprowadziliśmy się do mojej matki. Dzieci cieszyły się, że więcej będą widzieć babcię i bawić się na podwórku. We wsi nie było pracy. Wyjechałem za granicę, aby zarabiać pieniądze. Dzieci płakały, byłem bardzo smutny, ale musieli coś jeść.

Za granicą od razu znalazłem dobrą ofertę pracy, udało mi się wysłać spore sumy do matki, która została z dziećmi. Poznałem Mikołaja, który stał się dla mnie dobrym przyjacielem. Wynajęliśmy mieszkanie. Kiedy praca i dochody stały się stabilne, zaproponowałem zabranie dzieci do siebie, ale najstarszy syn odmówił. Dlatego tylko Jaś przeniósł się do mnie. Szybko nauczył się języka. Mikołaj obraził się i wyprowadził. Przestaliśmy się spotykać.

Zauważyłem, że rzeczy znikają z mieszkania, ale myślałem, że mi się wydaje. Okazało się, że Mikołaj miał klucze i kradł różne moje sprzęty. Oczywiście złożyłem zawiadomienie do policji, ale nic mi nie zwrócili. Znowu zaczęły się ciężkie czasy, prawie nie wysłałem pieniędzy matce na wieś. Trzeba było wynająć mieszkanie, zapłacić za szkołę Jasia.

Po tym, jak mój przyjaciel mnie zdradził, zostałem zwolniony z pracy. Martwiłem się i myślałem co robić dalej, gdzie szukać pracy. Moja matka zadzwoniła do mnie i poinformowała mnie, że Pani Waleria zapisała mi w spadku mieszkanie. Dawno z nią nie rozmawiałem. Ona cały czas pamiętała, że uratowałem jej życie. Dlatego zebraliśmy się z Jasiem, aby pojechać do rodzinnego miasta.

Ta sytuacja udowodniła mi, że pomimo wszystkich ciężkich zdarzeń, dobro zawsze wraca.