Moja żona zmarła niemal od razu po porodzie. Lekarze myśleli, że zrzeknę się dziecka, ale jak mógłbym to zrobić?

Mieliśmy z żoną po 20 lat, kiedy dowiedzieliśmy się o ciąży. W zasadzie nie była to dla nas żadna niespodzianka, ponieważ pobraliśmy się niemal natychmiast po maturze. Marzyliśmy o kochającej się rodzinie, o wspaniałych dzieciach i o tym, jak będziemy je wychowywać.

Podeszliśmy do tego odpowiedzialnie. Najpierw skończyliśmy szkołę, a później przygotowywaliśmy się do zostania rodzicami. Ale kiedy żona poszła do kardiologa, diagnoza nie była pocieszająca. Lekarz powiedział, że z powodu choroby serca nie powinna rodzić. Podkreślił, że to poważna sprawa. Ta wiadomość była dla nas jak grzmot z jasnego nieba.

Moja żona nie chciała w to uwierzyć, chodziła do innych lekarzy, ale wszyscy powtarzali to samo. Tylko jedna pani doktor dała jakąś nadzieję. Powiedziała, że istnieje zagrożenie, ale jeżeli będzie stale monitorowana i urodzi przez cesarskie cięcie, to jest szansa. Chwyciliśmy się tego, jak ostatniej deski ratunku.

Wszystkie pozostałe badania wypadły dobrze i wkrótce dowiedzieliśmy się, że spodziewamy się dziecka. Nasza radość nie miała granic. Z niepokojem chodziliśmy na kolejne kontrole, baliśmy się usłyszeć złe wieści.

Ciąża przebiegała pomyślnie, brzuszek urósł, a po jakimś czasie nasze dziecko zaczęło mocno kopać. Śmialiśmy się, że już chce się urodzić i grać w piłkę. Postanowiliśmy nie pytać o płeć dziecka, nie było dla nas ważne, czy to jest chłopiec czy dziewczynka, bo przecież tak samo będziemy je kochać.

Kalina miała mieć cesarskie cięcie tuż przed Nowym Rokiem, 29. grudnia. Myślałem, że to będzie najszczęśliwszy koniec tego roku i początek następnego. Przez całą ciążę dosłownie nosiłem moją żonę na rękach, dbałem o nią, pilnowałem, żeby się nie przemęczała. Wziąłem na siebie wszystkie prace domowe, gotowanie i zakupy. Z ogromnym niepokojem wyczekiwałem narodzin syna lub córki.

W końcu nadszedł ten dzień. Rankiem 29. grudnia Kalinie odeszły wody i od razu pojechaliśmy do szpitala. Na miejscu lekarz powiedział, że to nie poszło zgodne z planem, bo zaplanowali cesarskie cięcie zanim rozpocznie się poród. Wody odeszły za wcześnie. Żonę błyskawicznie zabrali na salę operacyjną.

Po 15 minutach położna przyniosła mi moją córeczkę. Och, byłem najszczęśliwszym tatą na świecie. Ale zauważyłem, że wokół sali operacyjnej zaczął się jakiś ruch, wszyscy biegali w tę i we w tę, to mnie bardzo zaniepokoiło. Pomyślałem, że coś jest nie tak i modliłem się, żeby z Kaliną wszystko było w porządku. Po pewnym czasie powiedziano mi, że stan mojej żony jest ciężki, zaczęła się tachykardia i krwawienie, dlatego jeszcze przez jakiś czas zostanie na intensywnej terapii.

Nie wiedziałem, co robić, moje emocje sięgały zenitu, prosiłem Boga, żeby nam pomógł i żebyśmy wrócili do domu jako szczęśliwa rodzina. Chyba nigdy w życiu tak gorąco się nie modliłem.

Przez cały czas byłem na oddziale położniczym, pozwolono mi zostać z córką i stale byłem informowany o stanie żony. Ale dwa dni później wydarzyło się to, czego tak bardzo się bałem. Przyszedł lekarz i już po jego wyrazie twarzy od razu wszystko zrozumiałem. Łzy napłynęły mi do oczu, nie mogłem ich powstrzymać – serce mojej ukochanej nie wytrzymało i przestało bić.

Jaki niesprawiedliwy jest ten świat, pomyślałem, że zabiera takich wspaniałych ludzi. Lekarze patrzyli na mnie ze współczuciem i litością. Ktoś odważył się nawet zapytać, czy chcę zrzec się dziecka. Wtedy prawie go uderzyłem, jak mógł o tym w ogóle pomyśleć! Jak mógłbym zostawić własne dziecko, najukochańszą córeczkę na świecie?

Kiedy wróciłem do domu, otrzymałem ogromne wsparcie od mojej rodziny. Niektórzy dzwonili i próbowali mnie pocieszać, a niektórzy przychodzili i pomagali przy dziecku. Córce nadałem imię jej mamy – Kalina.

Jestem pewien, że to moja córka dała mi siłę do walki z bólem po utracie najbliższej osoby. Gdyby nie ona, boję się myśleć, co by się stało. Trwało to przez cały rok. Pamiętam, jak na pierwszych urodzinach Kalinki wszyscy krewni przyszli złożyć jej życzenia. Byli w tak dobrych humorach, że wydawać by się mogło, że zapomnieli, że za dwa dni będzie rocznica śmierci mojej żony. Z jednej strony cieszyłem się, że córka jest zdrowa i pięknie rośnie, a z drugiej ogarniała mnie rozpacz i ból z powodu mojej żony.

W tę rocznicę poszedłem na cmentarz, żeby zapalić znicz. Zacząłem tam krzyczeć o niesprawiedliwości tego świata, płakać jak dziecko. Wtedy poczułem czyjąś rękę na ramieniu. Odwróciłem się i zobaczyłem moich krewnych.

– Myślałeś, że zapomnieliśmy? Zostanie na zawsze w naszych sercach i nic nie wymaże jej z naszej pamięci.

Wtedy poczułem się tak, jakby moja żona była tuż obok. Wydawało mi się, że mnie przytula i uspokaja. Zrobiło mi się lżej, zdałem sobie sprawę, że teraz jest aniołem i zawsze będzie blisko nas. Obiecałem jej, że wychowam naszą wspólną córkę na cudowną osobę, żeby mogła być dumna, patrząc na nas z nieba.