Mój narzeczony roztaczał przede mną bardzo standardowy obraz naszej przyszłej rodziny. A ja, z braku doświadczenia, zgodziłam się na ten podział obowiązków.

Jeszcze kiedy tylko ze sobą chodziliśmy, Michał opowiadał o tym, jak będzie wyglądała nasza rodzina. Uważał, że mąż powinien pracować i utrzymywać dom, a żona – dbać o dzieci, gotować i zajmować się codziennymi sprawami.

Chyba jak większość młodych dziewczyn, nie miałam pojęcia, jak powinna wyglądać moja rodzina. Nie sprzeciwiałam się więc chłopakowi i godziłam się na taki podział obowiązków. Później pobraliśmy się i wszystko poszło zgodnie z planem. Ja dbałam o komfort w domu i czekałam aż mąż wróci z pracy. Oczywiście, na stole zawsze czekał na niego świeżo ugotowany obiad. Na początku nawet mi się to podobało.

Wkrótce dowiedzieliśmy się o rychłym powiększeniu naszej rodziny. Z niecierpliwością czekaliśmy na kolejne USG, żeby zobaczyć nasze maleństwo. Starannie przygotowaliśmy mieszkanie na powitanie dziecka.

Nasz związek się zmienił i zrobił się znacznie lepszy. Czekając na dzidziusia, nie zwracaliśmy takiej dużej uwagi na różne prace domowe, jak wcześniej. A po narodzinach naszej córeczki nie było czasu na kłótnie, byliśmy zafascynowani rodzicielstwem.

Ale jak wiadomo, z czasem wszystko się zmienia – tak też było u nas. Chociaż jako mama byłam bardzo szczęśliwa, to pozostałych obowiązków nikt mi nie odjął. To było jak dzień świstaka, z którego nie mogłam się wydostać. Oczywiście Michał też opiekował się córką, kiedy wracał z pracy i to mi trochę pomagało.

Tak minął rok, aż zdałam sobie sprawę, że takie życie nie jest dla mnie. Każdego dnia czułam pustkę i zupełnie nie wiedziałam, co robić dalej. Rozmowy z mężem nic nie dawały – on był zadowolony i nie widział żadnego problemu.

Wtedy postanowiłam działać radykalnie i po swojemu – znalazłam pracę, zatrudniłam nianię i powiedziałam Michałowi, że teraz będziemy albo gotować na zmianę, albo zamawiać jedzenie, to samo ze sprzątaniem. Z początku nie rozumiał, skąd ten pomysł, bo przed ślubem przecież ustalaliśmy coś innego.

Ale ja traktowałam tę sprawę poważnie i wiedziałam, że robię dobrze. I rzeczywiście, zrobiłam się mniej nerwowa i naprawdę cieszyłam się czasem spędzonym z córką. To było tak, jakbym wcześniej nie żyła. Mamy mnie zrozumieją, bo wiedzą, że praca kobiety w rodzinie jest bardzo trudna i jak tylko zorientujesz się, że nie daje ci szczęścia, musisz coś zmienić, bo będzie tylko gorzej.

Dopiero gdy to zrobiłam, stałam się naprawdę szczęśliwą kobietą, która cieszy się życiem i z radością oddaje energię swojej rodzinie. Michał jeszcze do końca się do tego nie przyzwyczaił, ale jestem pewna, że z czasem zaakceptuje taki model rodziny jako normę.