Mój mąż stracił pracę i od tego czasu coraz bardziej uświadamiam sobie, jak trudno jest samodzielnie utrzymać rodzinę. Postanowiłam porozmawiać z Danielem

Jesteśmy ze sobą dość długo, już czternaście lat. Mamy dwoje cudownych dzieci, Ewę i Jaśka. Wszystko było w porządku, dopóki oboje pracowaliśmy. Czasami wynajmowaliśmy nianię, a czasami umawialiśmy się z którymś z naszych rodziców, żeby posiedział z dziećmi.

Każde z nas miało dobrą pensję, było nas stać na wyjazdy za granicę. Ale dobrobyt nie trwał wiecznie. Pewnego wieczoru, kiedy ja byłam już w domu, mój mąż wrócił z pracy kompletnie pijany i powiedział, że go zwolnili. Na moje pytanie „ale dlaczego się upiłeś?”, odpowiedział:

– Ta praca była dla mnie wszystkim. Nie widzę sensu, żeby szukać nowej.

Miałam nadzieję, że jak Daniel wytrzeźwieje, to się zastanowi i zacznie szukać innej pracy, bo możliwości jest bardzo dużo. Nawet w internecie można dobrze zarobić. Z każdym mijającym dniem coraz bardziej uświadamiałam sobie, że sama dłużej nie dam rady, za ciężko mi pracować w dzień i w nocy. Próbowałam o tym porozmawiać z Danielem:

– Proszę, zrozum, ja już tak dłużej nie mogę. Znajdź sobie nową pracę.

– Dobrze, spróbuję.

I tak wyglądała każda z naszych rozmów, nic się nie zmieniło. Za każdym razem obiecuje mi, że znajdzie nową pracę i za każdym razem po pracy nadal widuję go na kanapie, jak ogląda telewizję i je jakieś przekąski.

Jedynym małym plusem w tym wszystkim jest to, że przynajmniej stara się opiekować dziećmi. Za to porządek w domu go w ogóle nie interesuje. Porozrzucane zabawki, pomalowane ściany, góry brudnych naczyń w zlewie, nie pościelone łóżka i zaduch ciężkiego powietrza w pokojach, jakby mieszkanie od długiego czasu nie było wietrzone.

Sama próbowałam sobie ze wszystkim poradzić, musiałam nawet na chwilę niemal wszędzie otwierać okna, żeby łatwiej było oddychać. Ewa zaczęła mi pomagać przy zmywaniu, a z młodszym synem ustaliłam, że będzie za każdym razem sprzątał po sobie zabawki. Ze ścianami nie było problemu, mazaki łatwo się zmyły, nie będę się przecież złościła na dziecko.

– No widzisz, Gosiu, ze wszystkim sobie bez trudu radzisz, nawet dzieci pomagają. Dlaczego ciągle narzekasz? Nie muszę już szukać pracy – postanowił odezwać się mąż ze swojej kanapy.

– Nie, kochanie, nie bez trudu. Pracuję zdecydowanie za dużo, tylko po to, żeby zapewnić rodzinie jakieś życie.

– No i?

– Żartujesz sobie?! Czy ty wiesz, jaka jestem wykończona?

– No wiem…

– Gdybyś wiedział, dawno byś mi powiedział, że znalazłeś pracę, a ja spokojnie mogłabym znowu pracować tylko na jeden etat!

– Gosia, uspokój się.

– Mam się uspokoić? Daniel, jestem zmęczona! Jestem zmęczona tym wszystkim, twoim podejściem do tego, ile robię, jestem zmęczona twoimi „próbami” znalezienia pracy. Rozwiodę się z tobą, jeżeli nadal będziesz się tak zachowywał.

Warto było wspomnieć o rozwodzie, bo od razu zmienił mu się wyraz twarzy. Spojrzał na mnie tak, jakby chciał mnie zabić na miejscu. Milcząc poszedł do naszej sypialni, ubrał się, podszedł do mnie, złapał mnie za gardło i powiedział:

– Tylko spróbuj, połamię ci wszystkie kości.

Nie wiem, czy mojego męża wtedy coś opętało, czy co cię wtedy z nim stało, ale jedyne, co błysnęło mi w głowie, to: „musisz od niego uciekać, to się nie skończy dobrze”. Zrobiłam to, gdy tylko Daniel wyszedł z domu. Spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy, zabrałam dzieci i pojechałam do rodziców na wieś.