Ludmiła całe życie poświęciła swoim dzieciom, ciężko pracowała w gospodarstwie, w największe mrozy chodziła po 7 km w jedną stronę i nie ma za to żadnej wdzięczności

Ludmiła nigdy by nie pomyślała, że swoje 55. urodziny będzie obchodzić samotnie. Całe życie spędziła na ciężkiej pracy. Od dawna już żyje bez męża, odszedł na tamten świat, kiedy syn miał 5 lat, a córka 4. Dzieci były jeszcze małe, nawet nie chodziły do ​​szkoły. Więc Ludmiła musiała wychować je sama, a to nie było łatwe.

Mieszkała na wsi i nie było tam pracy jako takiej. Ale koleżanki Ludmiły ze wsi chodziły na piechotę do sąsiedniej wsi, gdzie pracowały w ogromnym gospodarstwie. Ludmiła na początku gardziła taką pracą i nie chciała tam iść, ale potem musiała. Pewnego dnia zakasała więc rękawy i poszła do pracy na farmie. Pracowała tam przez całą swoją młodość, nie miała innego wyjścia. Dzieci musiały coś jeść, a kiedy poszły do ​​szkoły, koszty wzrosły: trzeba było kupić wszystkie przybory, ubrania i buty. Potem poszły na studia i też liczyły na pomoc mamy – i wałówkę im trzeba było przygotować, i dać trochę pieniędzy, bo skąd miały je niby wziąć?

Teraz już dzieci dorosły, każde ma własną rodzinę. Rzadko odwiedzają matkę, więc Ludmiła wszystko robi sama: znosi ciężkie worki ziemniaków do piwnicy, kosi trawę dla królików, dźwiga ciężkie wiadra dla świń i tak dalej.

Niedawno obchodziła urodziny, kończyła 55 lat, ale ani córka, ani syn nie przyjechali jej złożyć życzeń, oboje zajęci swoimi sprawami. Dla Ludmiły to bardzo przykre, bo oddała swoje życie dzieciom, prawie dorobiła się garbu na tym gospodarstwie, chodziła po 7 kilometrów w jedną stronę na piechotę w największe mrozy – i jaką ma za to wdzięczność? Córka jej kiedyś powiedziała: „To była twoja decyzja, mamo, sama tak chciałaś. Nie miałaś wykształcenia, to poszłaś pracować w polu”.

To życie zmusiło ją do takiej decyzji, bo musiała nakarmić małe dzieci. A potem je wykształcić. Ale, jak widzicie, oni tego nie docenili, nie rozumieli, że matka zrobiła wszystko, żeby tylko syn i córka mieli lepszą przyszłość i żeby mieli to wykształcenie, którego jej zabrakło.

Pewnego dnia Ludmiłę zaczął dość często odwiedzać pewien mężczyzna z sąsiedniej wsi. Niby chciał w czymś pomóc, ale czasem przychodził po prostu porozmawiać. I tak jakoś wyszło, że między Ludmiłą a Piotrem zrodziło się uczucie. Najpierw to była przyjaźń, a potem coś więcej. Mężczyzna już dawno był rozwiedziony, żył samotnie, tak jak Ludmiła. Tak do niej chodził, aż w końcu zaproponował jej małżeństwo. Ona najpierw się zawstydziła, ale potem pomyślała i postanowiła jednak się zgodzić.

Zadzwoniła do swojej córki, żeby podzielić się z nią tą wiadomością. O dziwo, córka poparła jej decyzję i obiecała przyjechać i przygotować odświętny obiad z okazji ślubu matki. Radosna po rozmowie z córką, Ludmiła postanowiła natychmiast zadzwonić do syna. Ale jego reakcja na to, co usłyszał, bardzo jej się nie spodobała. Powiedział: „Mamo, zastanów się, po co ci wychodzić za mąż? A jak później podzielimy dom? Zdecydowałaś, że chcesz nam wszystko odebrać?” Kobieta nie odpowiedziała. Rozpłakała się i rozłączyła w milczeniu, nie chciała już z nim rozmawiać.

Ludmiła i tak zrobiła po swojemu. Wyszła za mąż i teraz mieszkają razem. Przepisała swój dom na syna i córkę – i to była ostatnia rzecz, jaką dla nich zrobiła. W przyszłości wszystko będzie robić tylko z myślą o sobie.