Kiedyś natknąłem się na historię o domu spokojnej starości. Po obejrzeniu 5-minutowego filmu byłem tak załamany, że ​​trudno to wyrazić słowami.

Wszyscy ci staruszkowie, często opuszczeni przez krewnych, spędzają ostatnie lata życia poza własnym domem. Zrobiło mi się ich tak strasznie żal. Nie mówiąc już o tym, że nie mają zwykłych codziennych radości, których my nie doceniamy – rozmów z rodziną, domowego jedzenia i wsparcia najbliższych.

Po rozmowie z żoną postanowiliśmy tam pojechać i porozmawiać z nimi, żeby ich trochę rozbawić, poprawić humor i jak najwięcej pomóc. Okazało się, że to był dobry pomysł – na miejscu powiedziano nam, że seniorom rzeczywiście bardzo brakuje uwagi i chętnie nawiążą nowe znajomości.

Od tego czasu moja żona i ja odwiedzaliśmy miejscowy ośrodek dwa razy w miesiącu i rozmawialiśmy z ludźmi, którzy tam mieszkają. Udało nam się zebrać dla nich prezenty, bo opowiadaliśmy o tym w pracy i wśród znajomych. I wiecie co? Całkiem dużo osób zdecydowało się do nas dołączyć. Niektórzy zaczęli przyjeżdżać razem z nami, inni dali pieniądze, jeszcze inni jakieś smakołyki.

Wśród pensjonariuszy znaleźliśmy prawdziwą przyjaciółkę – panią Władysławę. Kobieta była samotna i wymagała szczególnej uwagi – niewiele rozmawiała z innymi i miała trudności z nawiązaniem kontaktu. Mojej żonie udało się jakoś przekonać do siebie panią Władzię, a ona opowiedziała jej o swoim życiu.

Trafiła tutaj, ponieważ jej mąż zmarł dawno temu, a jedyny syn 20 lat temu przeniósł się do innego kraju. Nie zapomniał o niej – dzwoni, przysyła prezenty, ale nie może przyjechać. Kobieta nie ma innych krewnych, a w jej wieku samotne mieszkanie jest niebezpieczne. Wystarczyłoby jej pieniędzy, żeby zatrudnić sobie opiekunkę, ale sama nie potrafi jej znaleźć.

Postanowiliśmy pomóc pani Władysławie. Znaleźliśmy pielęgniarkę, która mogłaby się nią zaopiekować. Jej syn zapłaci za opiekunkę, a my będziemy ją odwiedzać. Udało nam się uszczęśliwić przynajmniej jedną osobę – pani Władzia wróciła do własnego domu.