Kiedy do moich drzwi zapukał ten chłopiec i powiedział, że się zgubił, chciałam mu ze szczerego serca pomóc. Kto mógł przypuszczać, w co się wtedy wpakuję.

W niedzielne popołudnie siedziałam w domu i odpoczywałam – to był mój jedyny wolny dzień. Zwykle nie mam kiedy nawet spokojnie odetchnąć, więc oglądanie filmów i jedzenie przekąsek przez cały dzień było dla mnie rzadką i bardzo kuszącą przyjemnością.

Wtedy nagle rozległo się pukanie do moich drzwi. Dziwne, bo na nikogo nie czekałam. Mimo to postanowiłam sprawdzić, kto to. Za drzwiami stał mały chłopiec, który oznajmił mi, że się zgubił. Czy ktoś by mu zamknął drzwi przed nosem? Zaprosiłam go do środka. Musieliśmy znaleźć jego rodziców i jakoś rozwiązać ten problem.

Napiliśmy się herbaty i chłopiec przypomniał sobie numer swojej mamy. Od razu do niej zadzwoniłam. Na szczęście nie musiałam tego zgłaszać na policję. Okazało się, że kobieta robiła z synem zakupy, na chwilę się odwróciła, a chłopiec wybiegł ze sklepu, bo zauważył w oddali plac zabaw. Podałam jej adres i wkrótce była już w moim mieszkaniu. Z całego serca mi podziękowała, nawet przyniosła tabliczkę czekolady, a potem zabrała syna i wyszła.

Przez cały następny dzień byłam w pracy, a gdy wróciłam do domu – oniemiałam. Wszędzie panował okropny bałagan, a cała moja biżuteria zniknęła. Stałam i płakałam, zupełnie nie wiedziałam, co robić.

Policjanci powiedzieli mi później, że to ta kobieta, która przyszła po syna. Mieli taki schemat i akurat na mnie trafiło. Jak tak można? Ja chciałam im z dobrego serca pomóc, a w zamian dostałam coś takiego. I jak tu dalej ufać ludziom?