Kiedy Ania wracała do domu, zauważyła sąsiadkę, która siedziała na ławce i płakała. Dziewczyna nie za bardzo chciała rozmawiać ze staruszką, bo była znana z awantur i okropnego charakteru, ale sumienie nie pozwoliło jej przejść obojętnie obok.

Niedawno Ania przeprowadziła się do nowego mieszkania, które wynajęła od znajomych. Dziewczyna mieszkała sama – nie miała rodziny ani chłopaka. A w jej wieku już by wypadało – jak zawsze powtarzała jej mama. Chociaż Ania miała dopiero 28 lat, to regularnie słyszała od swoich bliskich „co ona sobie wyobraża”. Ale dziewczyna nie przejmowała się zbytnio – bardziej martwiła się o swoją pracę. I co tu ukrywać – miała pecha do mężczyzn. A to imprezowicz, a to maminsynek, a to znowu egoista. Ale Ania nie traciła nadziei, że wreszcie spotka tego jedynego.

Kiedy wprowadziła się do nowego mieszkania, nic nie wiedziała o sąsiadach. Słyszała tylko, jak inni mówili, że ta „stara jędza” już wszystkich męczy. Tak mieszkańcy bloku nazywali staruszkę, która mieszkała na drugim piętrze – panią Halinę. Ania pomyślała, że ​​kobieta naprawdę mocno musi się dawać we znaki sąsiadom – awantury, kłótnie i ciągłe skargi. Ale dziewczyna jakoś szczególnie się tym nie interesowała – większość czasu spędzała w pracy i nie utrzymywała bliskich kontaktów z sąsiadami. Nie miała na to czasu ani chęci.

Ale kiedyś, wracając dość późno z pracy, dziewczyna zauważyła panią Halinę. Kobieta siedziała na ławce i płakała. Ania nie bardzo chciała wdawać się z nią w rozmowę, bo nie słyszała o staruszce wiele dobrego – bała się, że sama wpakuje się w jakąś awanturę. Jednak sumienie nie pozwoliło jej pójść dalej – przypomniała sobie własną babcię, która mieszkała daleko stąd, na wsi. Dziewczyna podeszła do sąsiadki i zapytała:

– Coś się stało? Mogę pani jakoś pomóc?

– Och, dziecko. Sama nie wiem. Poszłam do sklepu, w domu zostawiłam telefon i klucze, drzwi się zatrzasnęły i nie mogę się dostać do mieszkania. Teraz muszę tu chyba spędzić całą noc. Rano ma przyjechać mój wnuk i przywieźć mi nową lodówkę – to chociaż  nie muszę aż tak długo czekać.

Dziewczynie zrobiło się żal kobiety, więc postanowiła zaprosić ją do siebie. Przecież staruszka nie może nocować na ławce. Trochę niezręczna sytuacja, ale co robić? Pania Halina nie chciała, ale w końcu się zgodziła.

Ania poczęstowała sąsiadkę herbatą i swoim firmowym daniem – ziemniaczaną zapiekanką. Babcia spróbowała i pochwaliła dziewczynę.

– Dobra z ciebie gospodyni. Mojemu wnukowi przydałaby się taka żona, – zażartowała kobieta.

I tak sobie rozmawiały przy herbacie. Ania opowiadała o sobie, a babcia o sobie. Jak się okazało – starsza pani nie jest taka zła, jak opisują ją sąsiedzi. Wszystkie konflikty mają jakiś powód – ktoś słucha muzyki w środku nocy, a ktoś inny wyrzuca śmieci przez okno. Pani Halina zawsze stara się tłumaczyć, że tak się nie robi, a oni mówią, że się awanturuje. Po tej rozmowie Ania zdała sobie sprawę, że nie ma co wierzyć plotkom – zawsze lepiej się przekonać na własnej skórze, niż wyciągać wnioski z czyichś słów.

Pani Halina rano poszła na podwórko czekać na wnuka. Przyjechał około ósmej rano – Ania właśnie miała iść do pracy, kiedy ktoś zadzwonił do jej drzwi. W progu stał on – zielonooki, przystojny mężczyzna. To był Grzesiek, wnuk pani Haliny. Przyszedł podziękować dziewczynie i przy okazji zaprosił ją na kawę. Prawdę mówiąc, spodobała mu się. Ania postanowiła przyjąć zaproszenie – nie miała przecież nic do stracenia.

I tak rozpoczął się nowy etap w jej życiu – znalazła kogoś, kogo szukała od bardzo dawna.

Od tego dnia Ania często rozmawiała z babcią Grześka i była bardzo wdzięczna losowi, że nie pozwolił jej przejść obojętnie obok zapłakanej staruszki.