Jestem zmęczona. Mąż w ogóle mi nie pomaga.

Dzisiaj przedstawię pewną historię, która jest skomplikowana, przerażająca i trudno jest znaleźć dobre i właściwe wyjście z tej sytuacji.

Wiele osób uważa, że dzieci są najcenniejszą rzeczą w życiu. Niektórzy żałują bezdzietnych, nie wierząc, że to oni sami zadecydowali o nieposiadaniu potomstwa. Zarówno ja, jak i wielu moich kolegów psychologów, staramy się tłumaczyć, że każdy dokonuje świadomego wyboru, ale nikt nie chce nas słuchać.

Ostatnio otrzymałam list od pewnej kobiety, który mną wstrząsnął.

Oto jej historia.

„Dzień dobry. Moje życie się potoczyło w kierunku, którego się nie spodziewałam i będąc na skraju wytrzymałości psychicznej, jestem gotowa na wszystko. Wiem, że spotkam się z ostrą krytyką, ale muszę wyrzucić z siebie wszystko, co leży mi na sercu. Mam czworo dzieci. To znaczy, ja i mój mąż, ale tak naprawdę, to dzieci mam tylko ja. Całej tej skomplikowanej sytuacji winny jest mój mąż.

Przez kilka pierwszych lat małżeństwa, żyliśmy zgodnie i nie staraliśmy się o dziecko. Gdy przyjaciołom i znajomym zaczęły się powiększać rodziny, mój mąż odczuł potrzebę bycia tatą. Dziś dopiero zrozumiałam, że chciał pełnej rodziny, chociaż nie miał pojęcia o obowiązkach, jakie powstają z tego tytułu. Nie odczuwałam potrzeby macierzyństwa, więc ustaliłam z mężem, że opiekę nad dzieckiem podzielimy równo miedzy siebie, na co się zgodził. Urodziłam trojaczki, trzy dziewczynki.

Mój mąż mi pomagał, nie tak, jak oczekiwałam od niego, ale i to się liczyło. Po pewnym czasie mąż zapragnął syna. Namawiał mnie na kolejne dziecko przez długi czas, obiecywał, że nie pogorszy to naszej sytuacji materialnej i będzie mi pomagał przy dzieciach, abym miała trochę wolnego czasu dla siebie. Zgodziłam się wiec na kolejne dziecko.

Urodziłam upragnionego przez męża synka. Po narodzinach dziecka mój mąż zmienił się, oczywiście na gorsze. Nie interesował się ani niemowlęciem, ani starszymi córeczkami. Całymi dniami przebywał w pracy, a ja sama w domu z dziećmi. Gdy po powrocie do domu poprosiłam go o pomoc, ignorował to i rozmowa przekształcała się w awanturę.

Jestem bardzo zmęczona. Robię wszystko w domu, opiekuję się dziećmi przez całą dobę i jest mi niezwykle trudno. Dziadkowie też mi nie pomagają i jestem skazana wyłącznie na siebie. Jestem gotowa zostawić dzieci mężowi i odejść. Kiedy próbowałam mu to zasugerować i przestraszyć go, że odejdę, mąż mnie wyprzedził. Jako pierwszy powiedział, że ma już dosyć wszystkiego i myśli o rozstaniu i wyprowadzeniu się z domu. Oczywiście dzieci zostaną ze mną. Jeśli zostanę bez męża i dochodów, nie wiem co sama pocznę z czwórką dzieci. Mam jeszcze jedno wyjście. Mogę oddać dzieci do domu dziecka”.