Jeśli nie znasz prawdy, to nie wyciągaj wniosków o człowieku.

Wracałam kiedyś do domu ze wsi. Droga do miasta z naszej wsi nie jest już dobra. Część asfaltu jest pokruszona, są na niej kamienie i solidne doły. Nie można tu spotkać pojazdu, ponieważ droga jest tragiczna. Po południu nie jest łatwo jechać tą drogą, a wieczorem to już dramat. Musimy poruszać się bardzo wolno.

Była druga w nocy. Jechałam bardzo wolno, a wszystko przez te doły. Wokół mnie była ciemność i za każdym razem wydawała się bardziej gęsta, zwłaszcza w świetle reflektorów. Przejechałam już część między polami i zaczął się las. Zobaczyłam mężczyznę idącego drogą. Cały ubrany na czarno, spojrzał na mój samochód i nawet nie zareagował. Myślałam, że ten człowiek szedł pieszo, bo stracił wszelką nadzieję, że zatrzyma samochód. Wtedy pomyślałam, że zatrzymam tego mężczyznę i zaproponuję mu, że go podwiozę. Podszedł do samochodu, otworzył drzwi i bardzo szybko usiadł na tylnym siedzeniu.

Zapytałam go, dlaczego tak późno chodzi po drodze. Patrzył na mnie i milczał. Był jakiś dziwny i miał bardzo mętne oczy. Twarz chuda, skóra napięta, jakoś ciężko oddychał. A jego zapach był nieprzyjemny. Ubrania miał bardzo brudne. Żałowałam, że go zabrałam. Okropny zapach przeniknął do wnętrza samochodu i martwiłam się, jak go wywietrzę. Próbowałam zapytać tego mężczyznę, ale on nie chciał ze mną rozmawiać.

Dojechaliśmy już do miasta. Wysadziłam tego mężczyznę, nie jadąc do centrum naszego miasta i pojechałam do domu. Przez całą drogę myślałam, jak powiedzieć mężowi o swojej nocnej przygodzie.

Po przybyciu rano mąż właśnie się obudził i zaczął zbierać się do pracy. Powiedziałam mu, że zabrałam jakiegoś dziwnego mężczyznę, kiedy wracałam ze wsi. Marian dziwnie zareagował na moją historię i powiedział, żebym już nie zabierała żadnych włóczęgów. Nie wiem, czy naprawdę był bezdomny. Czy mój mąż nie przesadza, gdy twierdzi, że ten brudny nocny wędrowiec to włóczęga?