Jestem bardzo wdzięczna losowi, że nie pozwolił mi zabić mojego dziecka.

Miałam siedemnaście lat, kiedy zaszłam w ciążę. Do tego czasu uczyłam się w szkole średniej. Poznałam chłopaka ze swojej wioski, zaczęliśmy się spotykać. Zdawałam sobie sprawę, że się w nim zakochałam, a on okazywał mi niezwykłą uwagę. Często spędzaliśmy razem czas, chodziliśmy na spacery. Jedliśmy lody, rozmawialiśmy przez telefon do białego rana. Kacper był bardzo przystojnym chłopakiem. Na wsi wszystkie dziewczyny były zazdrosne, że wybrał mnie. Czułam, że nie mogę żyć bez tego człowieka. Potem zaczął przychodzić do mojego domu, a czasem nawet spędzał noc. Nadszedł czas, kiedy musiałam zaliczyć ostanie przedmioty w szkole. Zaczęłam być nieodpowiedzialna. Mało się uczyłam. Kiedy spotykałam Kacpra, w mojej głowie był tylko on. Nie byłam gotowa na naukę.

Przyszłam na salę, w której pisaliśmy pierwszy sprawdzian. Bardzo się martwiłam. Przyszedł nauczyciel, rozdał wszystkim zadania i zaczęliśmy pisać. Zaczęłam odczuwać straszny ból brzucha. Natychmiast przynieśli mi wodę i wezwali pielęgniarkę. Pielęgniarka zaprowadziła mnie do gabinetu i zbadała. Spojrzała mi w oczy z uśmiechem. Na początku nie wiedziałam, co chce powiedzieć. Położyła test ciążowy na stole i poprosiła o jego wykonanie. Nie chciałam wierzyć, że to może być prawda. Po co mi teraz dziecko, dopiero zaczęłam czuć prawdziwe wolne życie. Pielęgniarka wyszła z gabinetu i czekała, aż wykonam ten test.

Zdecydowałam się i zrobiłam. Ten moment, w którym oczekujesz rezultatu, był dla mnie jak wieczność. Test wykazał pozytywny wynik. Zaczęłam płakać, nie chciałam tej ciąży.

Co powiem mojej rodzinie. Jak mam dalej żyć. Najpierw zadzwoniłam do Kacpra. Poprosiłam go o spotkanie. Spotkaliśmy się, powiedziałam mu ze strachem, że wkrótce zostanie ojcem. Pozornie się ucieszył, ale na jego twarzy zobaczyłam maskę, pod którą czai się niezadowolenie.

Wkrótce Kacper przestał się ze mną kontaktować. Moi przyjaciele mówili, że wyjechał za granicę do pracy. Nie chciałam tego dziecka. Postanowiłam nic nie mówić rodzicom. Ukryć tę straszną wiadomość i potajemnie dokonać aborcji. Umówiłam się na wizytę u lekarza. Lekarz namawiał mnie, żebym nie robiła tego okropnego czynu, ale nie chciałam nikogo słuchać.

Podał mi cenę za aborcję. Kwota za ten zabieg mnie zaskoczyła. Nie pracowałam. Kacper mnie opuścił. Nie chciałam prosić rodziców o pieniądze. Postanowiłam pójść do Zośki. To moja przyjaciółka od dzieciństwa. Podzieliłam się z nią wiadomościami i poprosiłam o pieniądze.

Zosia też zaczęła namawiać mnie, żebym nie robiła głupich rzeczy. Jeszcze znajdziesz swoje szczęście i z dzieckiem cię pokochają. Nie chciałam nic słyszeć, wzięłam pieniądze i wyszłam. Następnego dnia umówiłam się na wizytę u lekarza, która miała się odbyć za tydzień. Wracając do domu, rodzice wezwali mnie na rozmowę. Mama i tata oznajmili mi, że wszystko wiedzą. Zośka im powiedziała.

Błagam cię, nie rób tego. Zachowaj to dziecko. To takie szczęście być mamą powiedziała moja matka, płacząc.

Pomożemy Ci w wychowaniu naszego wnuka, dodał tata.

Poczułam wsparcie, na które nawet nie liczyłam. Wszystko przemyślałam i postanowiłam zachować dziecko.

Minął czas, urodziłam córeczkę. Poprosiłam Zosię, by została matką chrzestną mojej dziewczynki. W rzeczywistości uratowała życie mojemu dziecku.

Teraz Madzia, tak ma na imię moja córka, dorasta, a rodzina pomaga mi we wszystkim.