Dobrze, że los zesłał jej Wiktorię

Irena nie była bardzo stara, ale jej twarz mówiła coś zupełnie innego. Być może widać na niej było całe jej niełatwe życie. Kobieta od najmłodszych lat bardzo ciężko pracowała w gospodarstwie i w polu. Dłonie miała twarde i zniszczone. Być może wyglądała na tak zmęczoną, ponieważ urodziła czterech synów i starała się dogodzić każdemu z nich, a do tego jeszcze okropnemu mężowi. Chociaż nie powinno się tak mówić o zmarłych.

Kobieta była bardzo schludna, zawsze w czystym ubraniu, w wyprasowanym fartuszku i z chusteczką w kwiaty na głowie. Irena przykrywała głowę, bo mówiła, że ​​w jej wieku nie wypada chodzić z rozpuszczonymi włosami. Póki jeszcze mogła, utrzymywała gospodarstwo: krowę Zorkę, dwa prosiaki, tuzin kur i tyle samo kaczek. Tak żyła. Sprzedawała ludziom nabiał, bo rzadko komu na wsi chciało się chodzić koło krowy. To dużo pracy: wypasać latem, przygotować się na zimę, żeby było czym zwierzę nakarmić, stale sprzątać stodołę, poić. Ale Irena przywykła do pracy, więc gdy zupełnie straciła siły, trudno jej było sprzedać swoją Zorkę. Kiedy nowy właściciel zabierał krowę, Irena miała mokre oczy. Długo stała w progu domu i patrzyła, jak odchodzą.

Domek miała nieduży, ale zadbany. Uwielbiała sprzątać, codziennie zamiatać i myć podłogi, wycierać kurze. Doniczki z kwiatami na parapetach trudno było zliczyć: od małych fiołków po metrowe drzewka o dziwnych nazwach. Przy domu miała spory kawałek ziemi, którym sama się zajmowała. Kiedy nie dawała już rady, prosiła o pomoc sąsiada. Potem odwdzięczała mu się nie tylko pieniędzmi, ale też pysznymi domowymi ciastami.

Irena mieszkała na skraju wsi. Już nie miała sąsiadów. I tak było ich niewielu, ale teraz nie ma ich wcale. Stareńką Zofię zabrały do siebie jej dzieci – była bardzo schorowana, co nawet nie dziwi, bo staruszka nawet sama nie pamiętała, ile lat żyje na tym świecie. Danka z mężem wyjechali za granicę, ich dzieci już dorosły i nie chciały za grosze harować w polu. Dziadek Filip zmarł zeszłej wiosny. No i to wszyscy sąsiedzi.

Synowie Ireny wyprowadzili się z domu. Najmłodszy Wojtek ożenił się i przeniósł do teściów. Synowa była gospodarna, ale była wielką materialistką, wszystko przeliczała na pieniądze. Irena nie dogadywała się z nią zbyt dobrze. Ale powtarzała zawsze, że to nie jej sprawa, ważne, żeby syn był zadowolony. Antek wyjechał do miasta na studia i tam już został. Znalazł sobie żonę, a później się rozwiódł. Teraz Irena już nawet nie wie, jak ma na imię jego aktualna partnerka, straciła już rachubę.

Średni syn, Marek, mieszka w sąsiedniej wsi, ale jakoś nie mają z żoną dzieci. I tak mieszkają sami, tylko we dwoje z Anną, dużo pracują. Najpierw chodzili po lekarzach i różnych znachorach, żeby dowiedzieć się, co się dzieje i dlaczego Bóg nie dał im dzieci, a potem się całkiem zniechęcili i poddali. Co ma być, to będzie. Najstarszy syn, Piotrek, mieszka w mieście, ma dobrą pracę, ale jego żona nagle zmarła i zostawiła po sobie dwoje dzieci. Piotr sam je wychowywał. Bez względu na to, jak było mu ciężko, nigdy nie narzekał.

Piotr jako jedyny regularnie odwiedzał matkę. Pozostali dzwonili co najwyżej na święta, ale nie odwiedzali rodzinnego domu. Martusia i Marcin, wnuki Ireny, z dużym szacunkiem odnosili się do swojej babci. Póki Irena miała jeszcze siły, Piotrek bardzo często zostawiał u niej dzieci na lato.

– Babciu, zrobisz nam te pyszne rogaliki z dżemem? Nikt inny nie potrafi ich robić, – prosiły wnuki.

Wtedy Irena natychmiast stawała się o kilka lat młodsza. Brała dużą miskę, wyrabiała ciasto i piekła pulchne pachnące ciastka. Bardzo kochała swoje wnuki. Kiedyś jej dom był pełen ludzi, hałasu i wrzawy, ale teraz jej jedyną pociechą była Marta i Marcin. Tylko, że dzieci dorosły i wyjechały na studia. Teraz rzadko odwiedzały wioskę. Piotra od czasu do czasu wysyłali z pracy za granicę, nie miał już tak często okazji, żeby odwiedzać matkę.

Nagle Irena zaczęła tracić pamięć. Nieraz zapomniała, dokąd idzie. Zdarzało jej się wyjść z domu wieczorem i długo chodzić bez celu. Potem przytomniała i wtedy wracała. Kobieta była bardzo zmęczona, jakby poszarzała od starości i choroby, która ją nękała. Przestała normalnie jeść i gotować. Nie było nikogo, kto mógłby jej pomóc. W sąsiedztwie nikt nie mieszkał, nikt nie widział, że ze staruszką dzieje się coś złego.

Kiedyś Irena zobaczyła, że ​​w domu, w którym kiedyś mieszkał dziadek Filip, w oknie świeci się światło. Już pomyślała, że ma jakieś halucynacje. W końcu staruszek nie miał nikogo: żadnej żony, żadnych dzieci, które mogłyby odwiedzić dom. Jak się później okazało, tę chatę kupiła pewna młoda dziewczyna. Szybko uprzątnęła podwórko, umyła okna, powiesiła nowe zasłony i firanki, pomalowała płot. Miała na imię Wiktoria.

Staruszka w ogóle nie miała siły, więc nie zapoznała się od razu z nową sąsiadką. Pewnego wieczoru znowu wyszła z domu i wędrowała długo wąskimi dróżkami w wiosce. Było już dobrze po północy, bosa i lekko ubrana Irena trzęsła się z zimna. Zauważyła ją Wiktoria, która jeszcze nie spała. Szybko podeszła do staruszki i zabrała ją do domu. Kiedy Irena oprzytomniała, wyznała sąsiadce, że od czasu do czasu przydarzają jej się takie chwile, kiedy nic nie pamięta.

Wiktorii zrobiło się tak żal staruszki, że kiedyś przyszła ją odwiedzić i zaproponowała, żeby Irena przeniosła się do niej. Kobiecie było niezręcznie, ale bardzo miło. Zupełnie nieznajoma osoba okazała jej współczucie i miłość, tak po prostu obdarzyła ją ludzkim ciepłem. I tak zamieszkały razem.

Wiktoria woziła staruszkę do lekarzy, ale oni tylko machali ręką. Mówili, że to starość i że nie ma na to lekarstwa. Wiktoria zrezygnowała z kolejnych wizyt i po prostu zajęła się babcią. Często siadały na ławce i rozmawiały o dawnych czasach, opowiadały sobie historie z życia, śmiały się i płakały.

Irena nigdy by nie pomyślała, że mając czwórkę dzieci, na starość będzie musiała liczyć na opiekę zupełnie obcej kobiety. Mogła tylko dziękować Bogu za to, że zesłał jej Wiktorię. Taką dobrą i wrażliwą.