Człowiek musi zawsze pozostać człowiekiem.

Mój mąż i ja postanowiliśmy począć dziecko. Mieszkaliśmy razem od pięciu lat, ale jakoś odkładaliśmy tę sprawę na dalszy plan. Zawsze na pierwszym miejscu była praca i oboje dobrze zarabialiśmy, a teraz, gdy jest już mieszkanie, a wynagrodzenie jest dobre, przemyśleliśmy wszystko dobrze i prawdopodobnie nadszedł czas, aby żyć nie tylko dla siebie. Na pierwszym USG powiedziano nam, że będzie to chłopiec. Mój mąż i ja byliśmy bardzo zadowoleni.

Nadszedł czas na poród, nie było przeciwwskazań do samodzielnego porodu, więc rano urodziłam. Poród przebiegł dość łatwo. Czekałam, aż przyniosą mi moje dziecko, a w między czasie dziewczyna, która miała dwadzieścia lat, została przeniesiona do mojego pokoju. Urodziła również tego dnia, ale przez cesarskie cięcie.

Długo rozmawiałyśmy z Weroniką, tak nazywała się moja sąsiadka na oddziale. Powiedziała, że jest sierotą, wychowywała się w domu dziecka. Było mi przykro z powodu dziewczyny. Powiedziała, że rodzice zostawili ją, gdy miała zaledwie dwa lata.

Pomimo faktu, że Weronika wychowała w domu dziecka, była wrażliwą i kochającą matką, widziałam ją przez cały czas pieszczącą i bardzo ostrożnie traktującą swoje dziecko. Powiedziała również, że ma męża, który bardzo ją kocha i stara się, aby niczego sobie nie odmawiała. Rodzice jej ukochanego męża ją pokochali i przyjęli jako swoją własną córkę.

Teraz jestem przekonana, że bez względu na przeszłość, kochany człowiek będzie kochany zawsze i wszędzie.