Życie
Cisza, wieczór i rodzinna wioska

Żaden wieczór Teresy nie mógł się obyć bez wspomnień. Mogło się nawet wydawać, że żyje tylko przeszłością, jakby tam utknęła i nie mogła się stamtąd wydostać. Kobieta miała długie i trudne życie. Wychowała razem z mężem pięcioro dzieci. Teraz każde z nich żyje już własnym życiem. Przyjeżdżają do rodziców tylko od święta, mieszkają daleko od rodzinnego domu. Teresa ma już gromadkę wnuków i prawnuków. Jej mąż zmarł dwa lata temu. Jedyną osobą, której staruszka może się poskarżyć na swój ból i żal, jest sąsiad Zenek, kilka lat młodszy od Teresy:
– Gdybyś ty tylko wiedział, Zenek, jak ja się zapierałam i płakałam, kiedy wyjeżdżaliśmy z mojej rodzinnej wioski… Jakie tam było czyste powietrze, rzeka, las, łąka. Przyroda taka, że każdy artysta chciałby malować te widoki. Ludzie byli mili, serdeczni, zawsze przychodzili z pomocą. No, ale dzieci kazały nam się przeprowadzić na starość do miasta. Kupili nam tu mieszkanie. Strasznie przeżywałam, co to się stanie z moim domem na wsi beze mnie. Wszystko tam było takie swojskie. Nawet pachniało wyjątkowo. Moje serce zostało na wsi, Zenek. A kiedy dowiedziałam się, że dzieci sprzedały swój rodzinny dom, w którym własnymi rękami wszystko zrobiłam, o który tak dbałam, to, wiesz, ogarnęła mnie taka rozpacz… Że obcy ludzie będą teraz chodzić po moim podwórku, po moich pokojach… Chociaż, ile mnie tam starej potrzeba? Ale sercem czuję, że nie jestem u siebie. Tam, na wsi, byłoby mi łatwiej. A w mieście co? Wszystko obce, wieczny hałas, zamęt, ruch. Wszyscy się gdzieś śpieszą, biegają, pchają. Serca w tym żadnego nie ma. Ciężko mi tutaj, Zenek.
Starszy mężczyzna uważnie słuchał Teresy i uspokajająco odpowiedział:
– Przyzwyczaiłaś się do jednego życia, ale na starość twoje dzieci pokazały ci coś zupełnie innego. Tutaj jest inaczej, ale przecież wygodniej. Masz wszystkie udogodnienia i opiekę dzieci. Przyjadą w kilka minut, jak tylko do nich zadzwonisz.
– Zenek, ale czy to o to w życiu chodzi? Duszę mam rozdartą, ciężko mi tu dożyć starości. Wszyscy moi sąsiedzi tam zostali. Czasami siadaliśmy na ławce, nieraz śpiewaliśmy sobie, a melodia niosła się taka czysta, słychać ją było nad lasem, nad rzeką, nad łąką. A dookoła cisza. Wieczór. Moja rodzinna wioska.
Po policzku Teresy spłynęła łza. Szybko i niepostrzeżenie ją wytarła. Zenek to zauważył, ale nic nie odpowiedział.

-
Historie2 lata ago
Chłopak w autobusie dał lekcję matce z synem
-
Rodzina2 lata ago
Mam 64 lata, rok temu wróciłam z pracy we Włoszech i stwierdziłam, że mam dość. Byłam tam przez 12 lat, w tym czasie kupiłam mieszkania i córce, i synowi, a w swoim domu na wsi przeprowadziłam porządny remont. Wydawałoby się, że niczego mi już nie trzeba – tylko cieszyć się życiem, ale jest coś, co nie pozwala mi na pełną radość.
-
Rodzina2 lata ago
Córce kupili mieszkanie, a syn dostał działkę
-
Życie2 lata ago
Teściowa wyrzuciła nas z domu, a 15 lat później przyszła do wnuczki